Ο Άνθρωπος Στο Ψηλό Κάστρο (1962)

Το post αυτό γράφτηκε με τη βοήθεια του I Ching. Έριξα τα κέρματα να βρω έναν τρόπο ν’ αρχίσω και βγήκε το Εξάγραμμο 6, Το Δικαστήριο:

Ο χρησμός αναφέρει: «Η τιμωρία αναβάλλεται, έχε όμως το νου σου. Η καλοτυχία γίνεται κακοτυχία. Ευνοείται συνάντηση με σημαντικό πρόσωπο. Δυσοίωνο το πέρασμα του μεγάλου ποταμού. Να ανατρέξεις στον Καντ». Σπεύδω να εφαρμόσω τη συμβουλή του χρησμού.

Ο Ουάιτχεντ είχε πει ότι όλη η Δυτική φιλοσοφία δεν είναι παρά υποσημειώσεις στον Πλάτωνα. Εγώ λέω ότι ο Άνθρωπος Στο Ψηλό Κάστρο του Φίλιπ Ντικ δεν είναι παρά υποσημειώσεις στον Καντ – και συγκεκριμένα στην Κριτική Του Πρακτικού Λόγου (1788). Εκεί ήταν που ο Πρώσος φιλόσοφος έκανε ένα λογικό αναποδογύρισμα άνευ προηγουμένου• αντί να προϋποθέτει την ύπαρξη του Θεού και της μεταθανάτιας ζωής, και από αυτά να συναγάγει την ανάγκη της ηθικής διαβίωσης ως συμμόρφωση με το θεϊκό νόμο, έκανε το ακριβώς αντίστροφο: προϋπέθεσε έναν ακέραιο βίο και από αυτόν συνήγαγε την ηθική αναγκαιότητα του Θεού και του μεταθανάτιου κόσμου, προκειμένου ο εν λόγω βίος να είναι λογικά θεμελιωμένος.

The world is not enough, έλεγε ο πράκτορας 007 μαζί με τον Καντ: ο κόσμος δεν είναι αρκετός από μόνος του για να δικαιώσει μία ηθική στάση ζωής κι αυτό διότι η αρετή δεν οδηγεί συνήθως στην ευτυχία. Προσφέρει ενδεχομένως ένα είδος εσωτερικής ικανοποίησης (= παρηγοριάς στον άρρωστο), αλλά η επίτευξη της μιας δε συνεπάγεται και την επίτευξη της άλλης, μάλλον το αντίθετο. Προκειμένου όμως κάποιος να επιδιώξει το ηθικό καλό, είναι απαραίτητο να πιστεύει σε μία ανταμοιβή. Προστίθεται έτσι στην εξίσωση ένας ακόμη παράγοντας, η μετά θάνατον ζωή, προκειμένου το όλο σύστημα να είναι λογικά συνεπές: αν αυτός ο κόσμος δε δικαιώσει τους ηθικούς αγώνες που έδωσες, θα τους δικαιώσει ένας άλλος κόσμος μετά θάνατον.
Ή ένας άλλος παράλληλος κόσμος προς τον δικό μας, υποσημειώνει ο Φίλιπ Ντικ με το Ψηλό Κάστρο. Κάτι που είχε διαφύγει τελείως από τον Καντ.

Εδώ κόλλησα, δεν ήξερα πώς να συνεχίσω και ξανάριξα τα κέρματα. Αυτή τη φορά σχηματίστηκε το Εξάγραμμο 2, Η Γη:

«Ευοίωνο σημάδι για τη φοράδα. Στην αρχή ο ευγενής χάνεται, στο τέλος όμως βρίσκει έναν προστάτη. Αν τραβήξει νοτιοδυτικά θα βρει ένα φίλο, στα βορειοανατολικά ένας φίλος θα χαθεί. Συντροφιά στο ταξίδι θα του κρατήσει ένα τραγούδι του Μητροπάνου»

Ο πόνος λοιπόν είναι το θέμα, ο πόνος που προκαλεί το πλεόνασμα του εμπορικού ισοζυγίου ανάμεσα στο ποσό της ηθικότητας που εξάγεις στη ζωή και στο ποσό της ευτυχίας που εισάγεις από αυτήν. Κι εδώ δε χρειάζεται να μιλάμε αναγκαστικά για υψιπετή ιδανικά μιας άσπιλης προσωπικότητας αλλά και για κοινές, καθημερινές αξίες: αξιοπρέπεια, αυτοπεποίθηση, εμπιστοσύνη, ανθρωπιά, ό,τι συνιστά τον σύγχρονο ηθικό εξοπλισμό όλων μας. Τη στιγμή που γράφονται ετούτες οι γραμμές, αμέτρητοι πιτσιρικάδες κάνουν κατάληψη στα σχολεία τους ζητώντας έναν κόσμο που να μη σκοτώνει τα όνειρά τους (ό,τι κι αν εννοούν). Την ίδια στιγμή, χιλιάδες λαθρομετανάστες έχουν έρθει στην Ελλάδα και ζουν ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας, έρμαια στις χοντροκομμένες προσβολές των οργάνων της τάξης, αλλά και στις πιο ύπουλες συγκαταβάσεις όλων εμάς των πολιτών πρώτης κατηγορίας. Πολλοί τωρινοί πιτσιρικάδες, ίσως και η συντριπτική πλειοψηφία τους, θα δουν στο μέλλον «τα όνειρά τους να σκοτώνονται», μέσα από τη χρόνια υποαπασχόληση και τους μισθούς (μισθούς!) των € 300 – 400. Κάποιοι θα πάρουν το ρίσκο του Φρανκ στο Ψηλό Κάστρο, θα ξεκινήσουν μία δική τους δουλειά και, αν είναι τυχεροί, θα τα καταφέρουν. Αλλά και ορισμένοι από τους φτωχοδιαβόλους του Μεταξουργείου, του Αγ. Παντελεήμονα και της Πλατείας Βάθης θα βρουν κάποιο στοιχείο υπερηφάνειας από τη δική τους κουλτούρα, όπως ο κ. Τσίλνταν στο Ψηλό Κάστρο, που θα τους βοηθήσει να αποκτήσουν ταυτότητα και σταθούν με αυτοπεποίθηση απέναντι σε όλους εμάς, τους αμιγείς Έλληνες. Οι υπόλοιποι δε θα σταθούν τόσο τυχεροί• κάποιοι από αυτούς, προκειμένου να νοηματοδοτήσουν τους προσωπικούς τους αγώνες και να ενεχυριάσουν το έλλειμμα ευτυχίας που βιώνουν, θα καταφύγουν σίγουρα στην παρηγοριά της μετά θάνατον ζωής - δηλαδή σε μία βελτιωμένη έκδοση της ζωής τους, χωρίς τα ορθογραφικά λάθη. Όπως ο Μητροπάνος που, πιστός στην καντιανή παράδοση, αποκοιμήθηκε σε μια στοίβα καλαμιές κι έβλεπε ότι καιγόνταν τα κορμιά μας, μέναν μόνο οι ψυχές, και δεν είχαμε ούτε πόνο ούτε και λαβωματιές, να ‘μενε στον άλλο κόσμο, να μην ξύπναγε ποτές.

Τι γίνεται όμως με αυτούς που είναι τόσο κακοτοποθετημένοι στη ζωή, ώστε βλέπουν το σύνολο της πραγματικότητας ως κατάφωρα εχθρικό ή ξένο; Η Τζουλιάνα στο Ψηλό Κάστρο κάνει μία πολύ παθητική και περιθωριακή ζωή, ενώ βαδίζει διαρκώς στο πλάι της παράνοιας. Η σωτηρία της δεν έγκειται σε κάποια ανταμοιβή μετά θάνατον, δηλαδή σε κάποια βελτιωμένη έκδοση της ζωής της χωρίς τα ορθογραφικά λάθη• όλη της η ζωή είναι ένα ορθογραφικό λάθος. Ζει μέσα σ' ένα διαρκές Σύνδρομο Capgras, αποξενωμένη από όλους, ακόμα και από τους εραστές της, χωρίς να εμπλέκεται συναισθηματικά με τίποτα. Ο δρόμος του Καντ (και του Μητροπάνου) δε φτάνει εδώ, χρειάζεται με κάποιον τρόπο να αρθεί η εχθρική πραγματικότητα που τη βασανίζει. Χρειάζεται μία άλλη, παράλληλη πραγματικότητα...

Όπως αυτή που επισκέπτεται φευγαλέα ο κ. Ταγκόμι, ο πιο έντονος χαρακτήρας του Ψηλού Κάστρου. Ο Φίλιπ Ντικ είχε πει σε μία συνέντευξή του: "Ποτέ δεν παραδέχτηκα την πραγματικότητα ... η πραγματικότητα δεν ανταποκρίνεται στις αξίες μου" και αυτό ακριβώς συμβαίνει με τον Γιαπωνέζο ήρωά του όταν αναγκάζεται να αφαιρέσει ανθρώπινη ζωή. Οι αυστηρές βουδιστικές αρχές του έρχονται σε τέτοια σύγκρουση με την πράξη του που πλέον τίποτα σ' αυτή ή στη μετά θάνατον ζωή δεν μπορεί να του ξαναδώσει τη χαμένη του ισορροπία. Τίποτα; Κι όμως, η "ανταμοιβή" του τελικά έρχεται με τη μορφή εκλάμψεων ενός κόσμου στον οποίο ο παγκόσμιος ρόλος της Γερμανίας είναι περιορισμένος, δεν υπάρχουν παιχνίδια εξουσίας από αντιμαχόμενες ναζιστικές φράξιες και οι Γιαπωνέζοι δεν είναι συγκυρίαρχοι της υφηλίου. Ενός κόσμου στον οποίο ο ίδιος δε θα αντιμετώπιζε ποτέ το δίλημμα να σκοτώσει προκειμένου να προστατέψει την πατρίδα του από μία ισοπεδωτική πυρηνική απειλή.

Έστυψα το κεφάλι μου να βρω έναν τρόπο να συνεχίσω και κατέφυγα πάλι στο I Ching, που τελικά είναι βγαλμένο μέσα απ' τη ζωή. Σχηματίστηκε το Εξάγραμμο 15, Η Σεμνότητα και Ταπεινότητα:

«Σημάδι θυσίας. Η περιπέτεια ενός ευγενή έχει αίσιο τέλος, όπως και στα αστυνομικά της Άγκαθα Κρίστι».

Ο Άνθρωπος Στο Ψηλό Κάστρο κατά πάσα πιθανότητα ευθύνεται για ένα σωρό κρίσεις παροξυσμού και εγκεφαλικά επεισόδια. Είναι τόσο καλογραμμένο και ενδιαφέρον βιβλίο που απορροφά τον αναγνώστη και τον κάνει να μη θέλει να το αφήσει από τα χέρια του – δεν είναι τυχαίο που έγινε best seller, πήρε βραβείο Hugo το 1963, ενώ ακόμη και σήμερα το βρίσκει κανείς σε πολλές λίστες με τα 20/30/50/… καλύτερα βιβλία Επιστημονικής Φαντασίας ή Εναλλακτικής Ιστορίας που γράφτηκαν ποτέ. Σταδιακά όμως αφήνει στον αναγνώστη αναπάντητα ερωτήματα και πετάει νύξεις ότι κάτι συμβαίνει• κάτι κρύβεται πίσω από την επιφάνεια και ο αναγνώστης ανυπομονεί να φτάσει στο τέλος για να δει την αποκάλυψη του μυστικού. Έτσι δεν κάνουν και τα αστυνομικά της Άγκαθα Κρίστι; Κορυφώνονται στο φινάλε, όπου ο Πουαρό αποκάλυπτε την αλήθεια κι εξαφανίζεται το μυστήριο. Ο αναγνώστης όμως του Ψηλού Κάστρου φτάνει στην τελευταία σελίδα του βιβλίου και μένει να κοιτάει τον απέναντι τοίχο. Τι έγινε τώρα, τέλειωσε; Αυτό ήταν; Χωρίς κάποια μεγάλη αποκάλυψη, χωρίς κάποια κορύφωση που να συνοψίζει την πλοκή σε πέντε εύπεπτες γραμμές;…

Ε λοιπόν, η κορύφωση υπάρχει! Όμως ο Φίλιπ Ντικ την έκρυψε τόσο έντεχνα, ώστε γίνεται πολύ δύσκολο να βρεθεί! Είναι κάτι που παρατήρησε ο Ντάρκο Σούβιν, ο μεγαλύτερος ειδικός στο έργο του Ντικ: η χρονολογική πλοκή δε συμπίπτει με τη σειρά των κεφαλαίων του βιβλίου• λήγει με την εμπειρία του κ. Ταγκόμι (και την απελευθέρωση του Φρανκ), όχι με την επίσκεψη της Τζουλιάνα στο Ψηλό Κάστρο (ένα ωραίο διάγραμμα με τη χρονολογική πλοκή μπορείτε να βρείτε εδώ). Το βιβλίο έτσι περιγράφει συνεπέστατα τη διαδικασία της λύτρωσης των ανθρωπάκων κατά αύξουσα σειρά "αλλοκοσμικότητας":
- Ο Φρανκ και ο κ. Τσίλνταν, άνθρωποι του κόσμου ετούτου, λυτρώνονται με εγκόσμια μέσα και διαδικασίες.
- Η Τζουλιάνα, ξένη προς όλους και όλα, λαβαίνει ένα σαφές μήνυμα ότι ο κόσμος που ζει είναι ερζάτς και ότι υπάρχει ένας άλλος κόσμος κρυμμένος κάτω από την επιφάνεια.
- Ο κ. Ταγκόμι, ο άνθρωπος που πήρε διαζύγιο από την πραγματικότητα, χρειάζεται κάτι ακόμα πιο ισχυρό: "λυτρώνεται" με την ίδια την επίσκεψή του σ' έναν άλλο κόσμο.

Και εν τέλει, τι έχει να πει Ο Άνθρωπος Στο Ψηλό Κάστρο σε όλους εμάς; Ποιο μήνυμα έχει να μας μεταφέρει; Ίσως ότι αληθινός είναι ο κόσμος τον οποίο βεβαιώνει κάποιος με την ηθική του συμπεριφορά. Πως όταν κάποιος δε βρίσκει ανταμοιβή σ' αυτόν τον κόσμο για τις προσπάθειες που έχει ασκήσει, τις θυσίες που έχει υποστεί, τις υποχωρήσεις που δεν έχει κάνει, τις αξίες που δεν έχει διαπραγματευθεί, τους πειρασμούς στους οποίους δεν έχει ενδώσει, τότε αυτός ο άνθρωπος καθιστά αληθινό έναν άλλο κόσμο. Με τους ηθικούς του αγώνες και μόνο. Ο δρόμος του Καντ (και του Μητροπάνου) δεν είναι η μόνη διέξοδος, υπάρχουν κι άλλες εναλλακτικές.

Τα Πρώτα 80 Χρόνια...

... είναι δύσκολα, τα υπόλοιπα είναι παιχνιδάκι!

Σαν σήμερα λοιπόν, 16 Δεκεμβρίου, και πριν από ακριβώς 80 χρόνια, γεννήθηκαν στο Σικάγο δύο δίδυμα, ο Philip Kindred Dick και η γυναίκα της ζωής του, Jane Charlotte Dick. Αγαπήθηκαν πολύ και παρόλο που η Jane πέθανε μόλις πέντε βδομάδες αργότερα, δεν έπαψαν να αγαπιούνται (και να επικοινωνούν;) μέχρι το τέλος. Δηλαδή, μέχρι τις 2 Μαρτίου 1982 που ο Phil πήγε να ξανασυναντήσει την αδερφή του.


Σήμερα, αν και νεκροί, γίνονται 80 χρονών και δεν μπορούμε παρά να τους ευχηθούμε, με πολλή πολλή πολλή αγάπη, ό,τι καλύτερο από εδώ και εμπρός. Κουράγιο, τα δύσκολα πέρασαν!
HAPPY BIRTHDAY PHIL & JANE!

Όλοι Γότθοι

Έφτασε η στιγμή που όλοι περιμένατε!
Διακόσια πενήντα χρόνια μετά, το sequel του "Κοινωνικού Συμβολαίου" είναι πλέον ελεύθερα διαθέσιμο!
Αφού διαδόθηκε επί πέντε χρόνια δια στόματος και κιθάρας (αρχικά) και ιδιοχείρως δια mp3 (αργότερα), αφού τραγουδήθηκε σε παρεές, παίχτηκε σε μαγαζιά και εκπέμπθηκε από ραδιοφωνικούς σταθμούς, αποφάσισα να το καταστήσω δημόσιο αγαθό και να το προσφέρω ελεύθερα στις μάζες:
ΟΛΟΙ ΓΟΤΘΟΙ - Μία τομή στο έργο του Ρουσσώ, που επεκτείνει τον προβληματισμό του και εμπλουτίζει την αναλυτική του μέθοδο.
ΟΛΟΙ ΓΟΤΘΟΙ - Από εκεί που σταμάτησε ο Ρουσσώ ως εκεί που τελειώνει ο δυτικός πολιτισμός.
ΟΛΟΙ ΓΟΤΘΟΙ - Κοινωνικό Συμβόλαιο Reloaded, κατάθεση ψυχής σε σκληρό νόμισμα.
ΟΛΟΙ ΓΟΤΘΟΙ - Μία γροθιά σε όλα τα πολιτικά κατεστημένα, ένα καρκίνωμα στο σώμα του καπιταλισμού.
ΟΛΟΙ ΓΟΤΘΟΙ - Από ανθρώπους με μεράκι, για ανθρώπους με γούστο.
ΟΛΟΙ ΓΟΤΘΟΙ - Πας μη Έλλην βάρβαρος, Κόναν ο βάρβαρος.

(κλικ στο κουμπάκι)


Στίχοι - μουσική - ερμηνεία - ενορχήστρωση - τα μισά όργανα: η αφεντιά μου.
Ηχοληψία - συμβουλές - τα άλλα μισά όργανα: ο Μάριος, τον οποίο ευχαριστώ πολύ.
Η ηχογράφηση έγινε στο στούντιο Marios.

Η αναπαραγωγή δεν επιτρέπεται απλώς - επιβάλλεται. Η αναφορά στον δημιουργό δεν είναι ακριβώς 100% υποχρεωτική, όμως αν κάποιος δεν το κάνει, θα τον θεωρήσω γάιδαρο και θα δώσω στον εαυτό μου το δικαίωμα να του συμπεριφερθεί όπως συμπεριφέρεται κανείς σ' έναν γάιδαρο.


Κανένας κίνδυνος εάν ακολουθήσετε τις οδηγίες χρήσης.

Η Μετενσάρκωση Του Ζαν Ζακ Ρουσσώ ΙΙ

Ερχόμαστε τώρα στα σκληρά ναρκωτικά. Όποιοι σοκάρονται από θεολογικές - θρησκευτικές αναφορές, παρακαλούνται να παραλείψουν το ακόλουθο κείμενο και να πάνε στο τέλος της σελίδας, όπου θ' ακούσουν ωραία τραγούδια του Houston Marchman και του David Surkamp. Αυτό που θέλω να δείξω εδώ είναι η ομοιότητα της σκέψης των Ρουσσώ & Ντικ ακόμα στο θεολογικό κομμάτι του προβληματισμού τους. Ας αρχίσουμε όμως με μία μεσαιωνική περσική ιστοριούλα:

Ένας υφαντουργός κάποτε έπεσε στη δυσμένεια του χαλίφη, συνελήφθη και φυλακίστηκε ισόβια. Η γυναίκα του που τον αγαπούσε, ήθελε με κάποιον τρόπο να τον βοηθήσει να δραπετεύσει, όμως ήξερε ότι οι φύλακες θα άνοιγαν κάθε γράμμα της και θα εξέταζαν κάθε αντικείμενο που θα του έστελνε. Τελικά βρήκε τον τρόπο: μία μέρα έστειλε στον άντρα της ένα αθώο χαλί, τάχα για να κάνει τις προσευχές του (τους γνωστούς τεμενάδες προς τη Μέκκα που κάνουν οι μουσουλμάνοι). Οι φύλακες δεν είδαν κάτι το ύποπτο, οπότε το παρέδωσαν κανονικά στον φυλακισμένο. Ο υφαντουργός λοιπόν προσευχόταν επάνω στο χαλί, ξανά και ξανά, μέχρι που μια μέρα οι φύλακες βρήκαν την πόρτα της φυλακής ανοιχτή και τον υφαντουργό να έχει κάνει φτερά.
Τι είχε συμβεί;
Η γυναίκα του βρήκε τα σχέδια της κλειδαριάς της πόρτας και τα ύφανε στο χαλί. Ο σύζυγός της ακουμπούσε κάθε μέρα το κεφάλι του επάνω στο υφασμένο σχέδιο, μέχρι που αυτό εντυπώθηκε στο μυαλό του, οπότε έφτιαξε το κατάλληλο αντικλείδι και βγήκε.

Ο Φίλιπ Ντικ, κατά πάσα πιθανότητα, δεν είχε διαβάσει ποτέ του το παραπάνω παραμυθάκι - κρίμα, γιατί σίγουρα θα ενθουσιαζόταν. Κάτι παρόμοιο είχε διηγηθεί κι αυτός στα περισσότερά του έργα, μόνο που είχε ονομάσει τον χαλίφη "Τζόρυ" ή "Πάλμερ Έλντριτς" ή "Φέρρις Φ. Φρίμαουντ" ή "Μπελιάλ"• ο υφαντουργός είχε πολύ πιο πεζά ονόματα, συνήθως "Τζο Τσιπ" ή "Νικ Μπράντυ" ή "Χερμπ Άσερ"• η φυλακή της περσικής ιστοριούλας ήταν Φυλακή με φι κεφαλαίο για τον Ντικ, και μάλιστα Μαύρη & Σιδερένια• όσο για τη γυναίκα του υφαντουργού, της είχε δώσει ένα πολύ πιο εξωτικό όνομα: VALIS.

Γιατί όλα σχεδόν τα σημαντικά του έργα κινούνται περίπου στο ίδιο μοτίβο: ένας ανθρωπάκος που ζει μάλλον δυστυχισμένος, άγεται και φέρεται από υπέρτερες δυνάμεις (αφεντικά, γυναίκες, αστυνομία, φτώχεια, χαμηλό κοινωνικό status κ.α.), μέχρι που ξαφνικά διαπιστώνει ότι ο κόσμος του είναι κατασκευασμένος και ότι στην πραγματικότητα ζει μέσα σε μία Μαύρη Σιδερένια Φυλακή. Πάντα υπάρχουν δύο αντιμαχόμενες δυνάμεις σ' αυτήν τη Γνωστικιστική θεολογία, ο Δημιουργός της φυλακής που είναι εχθρικός ως προς την ανθρώπινη ευτυχία, και οι φίλιες δυνάμεις του αληθινού Θεού που αναγκάζονται να κρύβονται και να επικοινωνούν με τους φυλακισμένους μέσω κωδικοποιημένων μηνυμάτων. Όσο για τη γνωστή πραγματικότητα που βιώνουμε όλοι μας καθημερινά, ανήκει σαφώς στην επικράτεια του εχθρού και ο αληθινός Θεός πρέπει να μεταμφιέζεται για να περάσει απαρατήρητος.


"Ο αληθινός Θεός διεξάγει ανταρτοπόλεμο σε εχθρικό έδαφος" - VALIS


Όπως ο κόσμος, έτσι και ο άνθρωπος είναι διαβρωμένος από την επιρροή του κακού. Όλοι σχεδόν οι μελετητές του συμφωνούνε ότι ο Ντικ αναγνώριζε ως βασικό χαρακτηριστικό του ανθρώπου την ικανότητα να ταυτίζεται συναισθηματικά με τον άλλον - αυτό που οι Άγγλοι ονομάζουν empathy. O άνθρωπος γίνεται πραγματικά άνθρωπος μόνο αν μπορεί να βάζει τον εαυτό του στη θέση του άλλου. Ειδάλλως, είναι ένα ανδροειδές, ένα ρομπότ. Άσχετα από την κοινωνική θέση και την ευμάρεια που μπορεί ν' απολαμβάνει, ο ιδιοτελής και απομονωμένος στον εγωισμό του άνθρωπος δεν είναι παρά ένα όργανο στα χέρια του κακού Δημιουργού, ένας παράγοντας που αυξάνει την παγκόσμια εντροπία και συντελεί στη συνολική δυστυχία της ανθρωπότητας.

Η σκέψη του Ρουσσώ ξεκίνησε από διαφορετική αφετηρία, όμως μοιραία σε κάποια στιγμή αναρωτήθηκε κι αυτός από πού προέρχεται το κακό. Παρόλο που ο φυσικός άνθρωπος είναι "καλός" (δηλαδή, δεν έχει παρορμήσεις να προκαλεί δυστυχία στους άλλους), η συνύπαρξη ανθρώπου με άνθρωπο δημιουργεί πλάσματα ικανά να κάνουν κόλαση τη ζωή των υπολοίπων. Ποιος Θεός δημιούργησε αυτήν την κατάσταση πραγμάτων; Όπως και ο Ντικ έτσι και ο Ελβετός στοχαστής έδωσε μία μεταφυσική απάντηση με δύο αντιμαχόμενες δυνάμεις, τόσο στον κόσμο όσο και στην ψυχή του ανθρώπου.
Κατ’ αρχήν, ο Ρουσσώ έβλεπε τον κοινωνικοποιημένο άνθρωπο διχασμένο ανάμεσα σε δύο αρχές: η μία ήταν η έκφραση του φυσικού αποτροπιασμού του μπροστά στον πόνο των άλλων – και εντός του Κοινωνικού Συμβολαίου, αυτό μεταφράζεται ως ηθική καλοσύνη και δικαιοσύνη – η άλλη τον καθιστούσε ευάλωτο στις επιθυμίες του, συνήθως εις βάρος των άλλων. Η πρώτη αρχή υπήρξε ο απόλυτος κανόνας όσο ο άνθρωπος ζούσε στην κατάσταση της φύσης• κάποτε όμως επήρθε η Πτώση, ο άνθρωπος κοινωνικοποιήθηκε και από τότε πρέπει να ασκεί ενεργητικά την κρίση και τη λογική του προκειμένου να χαλιναγωγεί την άνευ όρων υποχώρηση μπροστά στις επιθυμίες του. Γι' αυτό και ο Ρουσσώ περιέγραψε τη 2η αρχή ως παθητικότητα: "Γίνομαι ενεργητικός όταν υπακούω στο λόγο και παθητικός όταν με παρασέρνουν τα πάθη και οι επιθυμίες". Η ομοιότητα της σκέψης του με αυτήν του Φίλιπ Ντικ είναι ολοφάνερη, απλώς ο ένας υπογράμμιζε τη συναισθηματική ταύτιση ως το ιδιαίτερο ανθρώπινο γνώρισμα, ο άλλος τη συμπόνια. Και οι δύο πάντως θεωρούσαν ότι αυτό που αλλοτριώνει τον άνθρωπο είναι η ιδιοτέλεια.

Σε κοσμικό επίπεδο τώρα, η ενεργητική αρχή είναι ο Θεός και η παθητική είναι η Ύλη, ένας όρος που για τον Ρουσσώ ήταν ταυτόσημος με τη φθορά και την παρακμή• την απόλυτη παθητικότητα. Αν μπορούσε να διαβάσει το Martian Time-Slip, θα αναγνώριζε αμέσως τη σύλληψή του στα οράματα του Μάνφρεντ Στάινερ, αυτού του εξωκοινωνικού παιδιού που "απέφευγε τους ανθρώπους σαν να ήταν κοφτερά εμπόδια" και έβλεπε παντού την κυριαρχία της Ύλης με τη μορφή σκουλικόμορφων πλασμάτων. Το ενδιαφέρον εδώ είναι ότι ο Ρουσσώ ξεκίνησε να περιγράφει τη Μαύρη Σιδερένια Φυλακή, βάζοντας την παντοδυναμία του Θεού να περιορίζεται εντός του κόσμου της "σκόρπιας και νεκρής ύλης":


"... την οποία η ενεργητική αρχή συνδυάζει και μεταβάλλει με άνεση, χωρίς όμως να την έχει δημιουργήσει και χωρίς να μπορεί να την εξουδετερώσει" - Δήλωση Πίστης Του Εφημέριου Από Τη Σαβοΐα


Μπορεί μεν ο Θεός να χειρίζεται την Ύλη (να καμουφλάρεται και να χάνεται στο περιβάλλον όπως η ζέβρα στην αφρικανική σαβάνα, θα έλεγε ο Ντικ), όχι όμως και να την ακυρώνει. Στο κάτω κάτω, δεν είναι αυτός ο δημιουργός της. Το σημαντικό όμως είναι ότι, όπως και στον Ντικ, η αρχή του καλού ΔΕΝ είναι η αιτία των πάντων - μία άποψη που απέχει ένα βήμα από τον Γνωστικισμό και για την οποία ο Ρουσσώ κατηγορήθηκε πολύ. Εκείνη την εποχή και με τέτοιου είδους συλλήψεις, υπήρξε τραγικά μόνος: "Οι φιλόσοφοι στους οποίους ανέφερα αυτή την ιδέα, με κορόιδεψαν: την έκριναν παράλογη και αντιφατική. Τούτο μπορεί βέβαια να συμβαίνει, εμένα όμως δε μου φάνηκε καθόλου τέτοια και αυτό μου έδωσε την ευκαιρία να εξηγήσω άκοπα και με σαφήνεια, όπως ήθελα, τόσα ερωτήματα στα οποία μπλέκονται οι άλλοι"

Εφόσον άντεξες, αναγνώστη, να παρακολουθήσεις την παραπάνω συλλογιστική μέχρι το τέλος της, ήρθε η ώρα να ανταμειφθείς. Παρουσιάζω εδώ, σε παγκόσμια αποκλειστικότητα, την Ενδέκατη Ονειροπόληση του Ρουσσώ. Μέχρι στιγμής μόνο δέκα ήταν γνωστές, όμως η πρόσβαση που διαθέτω σε ιδιαίτερες πηγές και αρχεία, μου εξασφάλισε αυτό το άγνωστο κείμενο του Ελβετού στοχαστή. Γίνε ο πρώτος που το απολαμβάνει:

"Όταν κόντευε το βράδυ, κατέβαινα από τις κορυφές του νησιού και πήγαινα μ' ευχαρίστηση να καθίσω στην άκρη της λίμνης, στην ακρογιαλιά, σε κάποιο κρυμμένο καταφύγιο. Εκεί, ο θόρυβος των κυμάτων κι η αναταραχή του νερού ακινητοποιούσαν τις αισθήσεις μου και διώχναν από την ψυχή μου κάθε άλλη ταραχή βυθίζοντάς με σε μία υπέροχη ονειροπόληση, κι έτσι μ' έβρισκε συχνά η νύχτα χωρίς να το καταλάβω. Έβλεπα σπίθες, βροχές ολόκληρες από χρωματιστές σπίθες, όπως όταν χαλάει η εικόνα της οθόνης στην τηλεόραση. Σπίθες στο νερό, σπίθες στον αέρα. Και όλος ο κόσμος ήταν ένα ζωντανό πλάσμα, οπουδήποτε και να κοιτούσα. Τίποτα δεν ήταν συμπτωματικό: το κάθε τι ταίριαζε και γινόταν με κάποιο σκοπό, για κάποιο λόγο. Η παλίρροια και η άμπωτις του νερού, ο διαρκής αλλά κατά διαστήματα μεγάλος θόρυβος που χτυπούσε ακατάπαυστα τα μάτια και τ' αυτιά μου, συμπλήρωναν τις εσωτερικές μου κινήσεις και αρκούσαν να με κάνουν να αισθανθώ με ευχαρίστηση την ύπαρξή μου. Από καιρού εις καιρόν γεννιόταν στο μυαλό μου κάποια αδύναμη και σύντομη εικόνα: μία πόρτα, πολύ στενή, με έντονο κόκκινο και χρυσαφένιο περίγραμμα. Πίσω της φαινόταν ένα νυχτερινό τοπίο, μία νησιώτικη παραλία εντελώς γαλήνια, με μαύρα νερά σαν μελάνι στο φως του φεγγαριού. Ήμουν σίγουρος ότι ήταν μία σκηνή από την αρχαία Ελλάδα. Στο νησί υπήρχε και μία γυναίκα - όχι ακριβώς, περισσότερο σαν άγαλμα έμοιαζε, μάλλον της Κυρηναϊκής Αφροδίτης. Στεκόταν εκεί στο φεγγαρόφωτο, χλωμή και κρύα, από μάρμαρο φτιαγμένη. Ίσως η πόρτα ήταν ένα αδύνατο χρονικό σημείο και έβλεπα πίσω στο παρελθόν. Σε λίγο όμως, αυτή η ελαφριά εντύπωση έσβηνε μέσα στην ομοιομορφία της διαρκούς κίνησης του νερού που με νανούριζε και που δίχως καμία ενεργητική βοήθεια απ' την ψυχή μου με κρατούσε δεμένο με μάγια, σε σημείο που όταν ερχόταν η ώρα και με καλούσε το συμφωνημένο σινιάλο, δεν μπορούσα ν' αποσπαστώ από εκεί χωρίς κόπο"

Η Μετενσάρκωση Του Ζαν Ζακ Ρουσσώ I

Ήταν ένα ιδιαίτερα ευαίσθητο παιδί. Μεγάλωσε και έγινε ένας ιδιαίτερα ευαίσθητος άντρας. Ταυτιζόταν με τον απλό άνθρωπο, ένιωθε τα βάσανά του, ενώ αγανακτούσε με την καταπίεση και οργιζόταν ως τα βάθη της ψυχής του με την αδικία. Βίωσε στο πετσί του τη φτώχεια και την αστυνομική δίωξη. Ήταν πολύ άτυχος στο θέμα του γάμου• βίωσε επίσης στο πετσί του τη μιζέρια και την ψυχοφθόρο συζυγική ρουτίνα. Τιμούσε τη χειρωνακτική, δημιουργική εργασία και τους ανθρώπους της, αγαπούσε την επαρχία και αντιπαθούσε τις μεγαλουπόλεις. Λάτρευε τη μουσική, μάλιστα ασχολήθηκε μαζί της και επαγγελματικά. Είχε σπουδαίο ταλέντο στο γράψιμο, δημοσίευσε βιβλία που έκαναν εντύπωση και απέκτησαν φανατικούς θαυμαστές. Έζησε μάλλον δυστυχισμένος και πικραμένος, ενώ σε κάποιες περιόδους είχε κυλήσει επικίνδυνα κοντά στη σχιζοφρένεια: πίστευε σφοδρά ότι αποτελούσε το αντικείμενο σκοτεινών συνομωσιών και ότι είχε γίνει στόχος καταδίωξης. Ο ίδιος ούτε που θα φανταζόταν την επίδραση που έμελλε να ασκήσουν οι ιδέες του μετά θάνατον και την αναγνώριση που θα αποκτούσε.

Οι παραπάνω σημειώσεις περιγράφουν τόσο τον Ζαν Ζακ Ρουσσώ όσο και τον Φίλιπ Ντικ. Έναν Ελβετό διανοούμενο κι έναν Αμερικάνο συγγραφέα ΕΦ που έζησαν με διαφορά δύο αιώνων• και που οι μελετητές καθενός επιμένουν ότι είναι αδύνατο να κατανοήσεις το έργο του αν δεν το αναγάγεις στον άνθρωπο και στη ζωή του. Μία εύλογη ερμηνεία είναι ότι ο Ντικ αποτελούσε μετενσάρκωση του Ρουσσώ. Έχει προταθεί επίσης και η ερμηνεία (που σήμερα απορρίπτεται ως ελλιπώς τεκμηριωμένη) ότι οι γαλλικές μεταφράσεις των έργων του Ντικ έπεσαν σε μία χρονοδίνη, προβλήθηκαν 230 χρόνια στο παρελθόν, τις διάβασε ο Ρουσσώ και εμπνεύστηκε. Υπάρχει, τέλος, και μία περιθωριακή ερμηνεία, ότι οι δύο άντρες έτυχε απλώς να έχουν πολλά κοινά στο χαρακτήρα και στις εμπειρίες τους, οπότε μοιραία ανέπτυξαν και κοινό τρόπο σκέψης• κανένας λογικός άνθρωπος όμως δεν πιστεύει τέτοιες εξωφρενικές τερατολογίες. Παρακάτω θα επιχειρήσω να αποδείξω ότι πράγματι ο Πολίτης της Γενεύης ξαναγεννήθηκε δυόμισι αιώνες αργότερα στις ΗΠΑ ως Φίλιπ Ντικ και συνέχισε τη συγγραφική του καριέρα από εκεί που την είχε διακόψει. Το πρώτο στοιχείο είναι η εκπληκτική φυσιογνωμική ομοιότητα των δύο αντρών: έμοιαζαν σαν δυο σταγόνες βροχής.








H φωτογραφία απεικονίζει τον Φιλιπ Ντικ, αμερικανό συγγραφέα ΕΦ του 20ου αιώνα, και τον Ζαν Ζακ Ρουσσώ, Ελβετό διανοούμενο του 18ου αιώνα. Ποιος είναι ποιος;

Κοινωνία/Ντικ
. Ο προβληματισμός του Ρουσσώ και του Ντικ κινήθηκε σε πολύ παρόμοια μονοπάτια, υπάρχει όμως μία συγκεκριμένη ομοιότητα που χτυπάει έντονα και ξεχωρίζει: τόσο ο Πολίτης της Γενεύης όσο και ο σκοτεινός συγγραφέας από την ηλιόλουστη Καλιφόρνια αναρωτιόνταν τι είναι αυτό που η οργανωμένη κοινωνία στερεί από τον άνθρωπο. Αν και πότε το Κοινωνικό Συμβόλαιο λεηλατεί τους συμβαλλομένους ή κάποιους απ' αυτούς, τουλάχιστον.

Ο Φίλιπ Ντικ μπορεί να μην παρουσίασε μία ολοκληρωμένη φιλοσοφία στις γραμμές των βιβλίων του, την έδωσε όμως ανάμεσά τους. Και όπως στο VALIS δήλωσε ότι ο Θεός είναι ζέβρα, στο Martian Time-Slip απεικόνισε το Κοινωνικό Συμβόλαιο σαν εκείνη τη χελώνα του μύθου που κουβαλάει την υποστηριζόμενη από τέσσερις ελέφαντες Γη στην πλάτη της. Περιέγραψα αναλυτικά εδώ το κοινωνικό μανιφέστο που εκπορεύεται μέσα από τις σελίδες του Martian Time-Slip, θέλω όμως τώρα να σταθώ στον πρώτο ελέφαντα, αυτόν που ονόμασα Ετεροκαθορισμό, και που εκφράζει μία εντονότατη κοινωνική πίεση: να αξιολογείς τον εαυτό σου σύμφωνα με το feedback που σου δίνουν οι άλλοι και να μη βασίζεσαι σε εσωτερικούς κώδικες αξιών.

Το κάθε παιδί έπρεπε να μάθει να ζει παρατηρώντας όσους βρίσκονταν γύρω του, τους γονείς και τους καθηγητές του, τους αντιπροσώπους γενικά κάθε μορφής εξουσίας ... ο αληθινός αυτισμός δεν ήταν σε τελευταία ανάλυση παρά η αδιαφορία απέναντι στη συλλογική προσπάθεια, η ατομικιστική συμπεριφορά που υπονοούσε ότι ο κάθε άνθρωπος ήταν αυτεξούσιος δημιουργός αξιών και όχι παθητικός δέκτης την κληρονομούμενων αξιών της κοινότητας (Martian Time-Slip)


Η ιδέα αυτή ήταν πολύ οικεία στον Ρουσσώ. Αξίζει όμως τον κόπο να δούμε αναλυτικότερα τη σκέψη του επάνω στο θέμα.
Κοινωνία/Ρουσσώ. Ο Ρουσσώ έζησε σε μία μεταβατική εποχή όπου ένας καινούργιος κόσμος έβγαινε στο φως, απελευθερωμένος από το σκοτάδι του παρελθόντος. Ο Βολταίρος και ο Ντιντερό υμνούσαν την επιστημονική πρόοδο, υποστήριζαν μάλιστα πως η διάδοση στις μάζες του καινούργιου τρόπου σκέψης και των εφαρμογών του θα επιφέρει μία ευρύτερη χειραφέτηση• από τη στιγμή που οι δεισιδαιμονίες θα αποτελέσουν κομμάτι του παρελθόντος και ο κόσμος, δια της επιστήμης, θα γίνει φιλικός προς τον χρήστη, οι κοινωνικοί αναχρονισμοί θα εκλείψουν, η καταπίεση ανθρώπου από άνθρωπο θα μειωθεί δραματικά, οι κοινωνίες θα κατακτήσουν πρωτόγνωρους βαθμούς ελευθερίας και δικαιοσύνης. Σωστά;
Δεν είναι τόσο απλό, έλεγε ο Ρουσσώ...

Αντιθέτως, συμπλήρωνε, υφίσταται μία μεγάλη ηθική καθυστέρηση. Ο άνθρωπος μπορεί να κατέχει νέα υλικά μέσα και να καταλαβαίνει καλύτερα τη λειτουργία του κόσμου, όμως στις κοινωνικές σχέσεις συνεχίζει να βασιλεύει η αδικία, η εκμετάλλευση, η υστεροβουλία, η ταπείνωση, ο απεχθής εγωισμός και τόσα άλλα δαιμόνια. Η επιστημονική πρόοδος δεν έχει τίποτα να κάνει με την ουσιαστική πρόοδο της κοινωνίας. Κι αυτό γιατί η ρίζα της κακοδαιμονίας δε βρίσκεται στην έλλειψη πλούτου και αγαθών ούτε στο σκοταδισμό των δεισιδαιμονιών• βρίσκεται στην ίδια την οργανωμένη κοινωνία όπως την ξέρουμε, στη συνύπαρξη ανθρώπου με άνθρωπο.


Συνύπαρξη ανθρώπου με άνθρωπο, γνωστή και ως "κοινωνία": προσοχή, τοξικό

Πού όμως έγκειται το δηλητήριο και πού η αποτοξίνωση; Για να το απαντήσουμε αυτό, πρέπει να προσπαθήσουμε να φανταστούμε τον άνθρωπο εκτός κοινωνίας. Πώς θα συμπεριφερόταν, θα σκεφτόταν και θα λειτουργούσε κάποιος που δε δέχτηκε ποτέ του καμία κοινωνική επιρροή; Ο Χομπς είχε ήδη δώσει τη δική του απάντηση σ' αυτό το ερώτημα όταν ο Ρουσσώ ξεκινούσε να γράφει• είχε πει ότι ένας άνθρωπος στη φυσική (= εξωκοινωνική) του κατάσταση είναι ο χειρότερος εφιάλτης των άλλων ανθρώπων (homo hominis lupus) και ότι ένας καθολικός πόλεμος είναι η ζωή εκτός του Κοινωνικού Συμβολαίου. Ποια ζωή, δηλαδή; Σύμφωνα με τον Άγγλο στοχαστή, ο βίος των ανθρώπων στην κατάσταση της φύσης είναι "μοναχικός, άθλιος, οδυνηρός, κτηνώδης και βραχύς".

Κάπως έτσι θα ήμασταν, κατά τον Χομπς, εκτός του Κοινωνικού Συμβολαίου - κι αυτό στις καλύτερές μας στιγμές. Τις βροχερές μέρες, θα ήμασταν πολύ χειρότερα

Η οργανωμένη κοινωνία είναι λοιπόν, σύμφωνα με τον Χομπς, το μόνο φάρμακο στην έμφυτη βία του ανθρώπου και ο μόνος θεσμός που εγγυάται στο αδύναμο πλάσμα μία κάποια υποφερτή ζωή.
Ο Ρουσσώ οραματιζόταν τον άνθρωπο στην κατάσταση της φύσης κάπως διαφορετικά...
"Περιπλανώμενος στα δάση, χωρίς επάγγελμα, ομιλία, κατοικία και δεσμούς, χωρίς καμία ανάγκη των ομοίων του και χωρίς καμία επιθυμία να τους κάνει κακό ... ο Άγριος ήταν ένα μοναχικό ζώο, που δεν υπέκυπτε σε κανένα νόμο παρά μόνο στις αναγκαιότητες της φύσης και δεν είχε καμία ηθική υποχρέωση παρά μόνο να συντηρεί τον εαυτό του" - "Η φαντασία του δεν του περιγράφει τίποτα• η καρδιά του δεν του γυρεύει τίποτα• η ψυχή του, που τίποτα δεν την ταράζει, παραδίνεται στο μοναδικό αίσθημα της τωρινής του ύπαρξης, χωρίς καμία ιδέα για το μέλλον. Τα σχέδιά του, περιορισμένα σαν τις απόψεις του, εκτείνονται μόνο ως το τέλος της ημέρας". Στα συναπαντήματα και στις όποιες αλληλεπιδράσεις του με άλλους όμοιούς του, ο Άγριος διέθετε απλώς μία έμφυτη τάση προς τη συμπόνια και το έλεος, όσο αυτό δεν αντιμαχόταν τις αναγκαιότητες της αυτοσυντήρησης - ο αποτροπιασμός προς τον πόνο των άλλων είναι, δηλαδή, εξίσου θεμελιώδες συστατικό της αμόλυντης ανθρώπινης ψυχής όσο και η πίεση της αυτοσυντήρησης. Και η ζωή εκτός του Κοινωνικού Συμβολαίου δεν ταυτίζεται με τη δυστυχία και τη μιζέρια αλλά με την ικανοποίηση της αυτάρκειας: "Θα ήθελα να μου εξηγήσουν τι είδους δυστυχία μπορεί να αισθάνεται ένας ελεύθερος άνθρωπος, που η καρδιά του είναι ειρηνική και το σώμα του όλο υγεία".

Rousseau: No society, no ties, no problems
[Παρένθεση: Αυτός ο εξωκοινωνικός άνθρωπος έχει επικρατήσει σήμερα να ονομάζεται "ευγενής άγριος". Εβδομήντα περίπου χρόνια μετά την εμφάνισή του στα γραπτά του Ρουσσώ, τον επανέφερε στη λογοτεχνική ζωή ο Τζ. Φένιμορ Κούπερ με το όνομα Νάτι Μπάμπο, γνωστός και ως Hawkeye, στον "Τελευταίο Των Μοϊκανών". Η τεράστια επιτυχία του βιβλίου, καθώς και των υπολοίπων που βγήκαν από την πένα του Κούπερ, δημιούργησε ένα καινούργιο λογοτεχνικό και αργότερα κινηματογραφικό είδος, το ουέστερν. Ισχυρίζομαι, και δεν είμαι μόνος σ' αυτό, ότι η πραγματική αναμέτρηση σε ένα χορταστικό ουέστερν, είτε λογοτεχνικό είτε κινηματογραφικό, δεν είναι ο καλός εναντίον του κακού αλλά το άτομο εναντίον της κοινωνίας - και όσοι το αμφισβητούν αυτό, δεν έχουν παρά να κάνουν εντατικά φροντιστήρια ξαναβλέποντας το διασημότερο ουέστερν όλων των εποχών, στο οποίο η διάκριση αυτή καθίσταται ολοφάνερη. Ο "ευγενής άγριος", αυτός ο εξωκοινωνικός, ανεπιτήδευτος, λιγομίλητος, ανεξάρτητος, αυτάρκης, live-and-let-live άνθρωπος συνεχίζει ως σήμερα να εξάπτει τη φαντασία μας ξεφυτρώνοντας συνεχώς στη λαϊκή κουλτούρα, ακόμα και στα πιο απρόσμενα μέρη. Τι άλλο είναι ο Λώρενς της Αραβίας, όπως παρουσιάζεται στους "Επτά Πυλώνες της Σοφίας" και στο ομώνυμο φιλμ του 1962, παρά ένας ήρωας ουέστερν, ένας ακόμα "ευγενής άγριος"; Ο Ρουσσώ χτύπησε φλέβα χρυσού εδώ].
Ερχόμαστε τώρα στον πυρήνα του προβλήματος: γιατί η οργανωμένη κοινωνία παίρνει ένα ειρηνικό ζώο και το κάνει εγωιστικό; Η απάντηση έγκειται στον τρόπο που αντιμετωπίζει τον εαυτό του ένας κοινωνικοποιημένος και ένας εξωκοινωνικός άνθρωπος. Κατά τον Ρουσσώ, ο καθένας μας είναι προκισμένος από τη Φύση με ένα είδος αγάπης για τον εαυτό του (amour de soi), απαραίτητη για την αυτοσυντήρηση. Το πιο άχρηστο δώρο που μπορείτε να κάνετε σ' έναν τέτοιο άνθρωπο είναι ένα βιβλίο θετικής σκέψης, Αγάπησε Τον Εαυτό Σου ή κάτι ανάλογο. Όχι απλώς αγαπάει ήδη σφοδρά τον εαυτό του, αλλά έχει συνάψει και Σύμφωνο Συμβίωσης μαζί του! Ο εαυτός του είναι το κέντρο του κόσμου, το άλφα και το ωμέγα της ύπαρξής του.
Η κοινωνικοποίηση όμως εισάγει λαθραία τον παράγοντα της έγνοιας για τη γνώμη των άλλων και μετατρέπει τη φυσική αυτο-αγάπη σε υπερηφάνεια (amour-propre, η οποία είναι πρωτοξαδερφάκι του Ετεροκαθορισμού, του πρώτου ελέφαντα). Κάθε φορά που νοιαζόμαστε για το τι θα πουν οι άλλοι, πώς θα φανούμε στους άλλους, κάθε φορά που χαιρόμαστε επειδή είμαστε καλύτεροι από τους άλλους ή στεναχωριόμαστε επειδή είμαστε χειρότεροι, κάθε φορά που φοβόμαστε για την εικόνα μας, που συγκρίνουμε τον εαυτό μας με άλλους, που ενδιαφερόμαστε για τη φήμη μας κ.λπ., είμαστε δηλητηριασμένοι. Η πιο γνωστή φράση που έγραψε ποτέ ο Ρουσσώ είναι από τη Διατριβή Περί Ανισότητας και έχει ως εξής: "Ο πρώτος άνθρωπος που έφραξε ένα χωράφι, είπε ‘Αυτό είναι δικό μου’ και βρήκε αρκετούς εύπιστους να του το αναγνωρίσουν, αυτός ήταν και ο αληθινός ιδρυτής της πολιτισμένης κοινωνίας. Από πόσους πολέμους, εγκλήματα, φόνους και φρικτές κακοτοπιές δε θα είχε σώσει την ανθρωπότητα κάποιος που θα τραβούσε τους πασσάλους ή θα έφραζε το χαντάκι και θα φώναζε στους άλλους: Μην ακούτε αυτόν τον απατεώνα, μην ξεχάσετε ποτέ ότι οι καρποί της γης ανήκουν σε όλους και η ίδια η γη σε κανέναν". Θα μπορούσε όμως κάλλιστα να είχε γράψει: "Το πρώτο παιδί που ένιωσε τύψεις επειδή η μητέρα του είπε ‘Ντροπή σου!’ ή χαρά επειδή είπε ‘Μπράβο σου!’, αυτό ίδρυσε αυτομάτως την πολιτισμένη κοινωνία. Από πόσες δυστυχίες, καταθλίψεις, πόνους και υπαρξιακά αδιέξοδα δε θα είχε σώσει την ανθρωπότητα κάποιος που θα του έλεγε εκείνη τη στιγμή: Μη μετράς τον εαυτό σου με τις αντιδράσεις των άλλων, μη δεχτείς ποτέ το φροϋδικό υπερεγώ ν’ ανοίξει προξενείο στην ψυχή σου".






Ασθενής που υποφέρει από amour-propre, με εμφανή συμπτώματα χολερικής ματαιοδοξίας, υπερτασικού ναρκισσισμού, χρόνιας ωραιοπάθειας, κακοήθους εγωισμού, καλπάζουσας φιλοδοξίας και σχιζοειδούς φιλαυτίας. Η ασθένεια εδώ βρίσκεται στα τελευταία στάδιά της



Ιδού Εγώ/Ντικ, Ρουσσώ. Και οι δύο άντρες ένιωσαν σε κάποια προχωρημένη στιγμή της ζωής τους την ανάγκη να βάλουν κάτω το παρελθόν τους, να το απογυμνώσουν από κάθε ωραιοποίηση και να σταθούν απέναντι από τον εαυτό τους. Ο Ντικ το έκανε κυρίως με το VALIS και ο Ρουσσώ με τις περίφημες Εξομολογήσεις του.
Όποιοι από εσάς δεν έχετε διαβάσει τις Εξομολογήσεις, να ξέρετε ότι στερήσατε από τον εαυτό σας ένα μεγάλο μέρος ατόφιας αναγνωστικής ηδονής. Τρέξτε αμέσως εδώ να επανορθώσετε, οι αγγλομαθείς. Δεν πρόκειται απλώς για μία ακόμα βιογραφία. Είναι μία κατάθεση ψυχής σε σκληρό νόμισμα, ένα ξεγύμνωμα ζωής και εαυτού που ελάχιστοι έχουν επιτύχει - στο φινάλε, είναι και ένα συναρπαστικό ανάγνωσμα με άφθονη τροφή για σκέψη. Ο Ρουσσώ θέτει τον πήχυ πολύ ψηλά από τις πρώτες κιόλας γραμμές του έργου: Αποφάσισα να επιχειρήσω κάτι χωρίς προηγούμενο, κάτι που όταν ολοκληρωθεί δεν θα 'χει όμοιό του. Να παρουσιάσω ένα πορτραίτο πιστό σε κάθε λεπτομέρεια, και το αντικείμενο του πορτραίτου να είμαι εγώ. Το κατάφερε.
Ο Εαυτός Μου Ως Βούληση & Ως Παράσταση/Ντικ, Ρουσσώ. Είναι ενδιαφέρον ότι και οι δύο συγγραφείς χρησιμοποίησαν σε κάποια στιγμή ένα παρόμοιο αφηγηματικό τέχνασμα, το οποίο δεν έχει ξαναπαρουσιαστεί - απ' όσο ξέρω, τουλάχιστον. Έγραψαν ένα μυθιστορηματικό έργο με αντικείμενο τον εαυτό τους, τοποθετώντας παράλληλα ένα άλλο αντίγραφο του εαυτού τους ως ήρωα του μυθιστορήματος!
Στους Διαλόγους, ένα έργο που μάλλον έχει ξεφύγει της προσοχής πολλών μελετητών, ένας Γάλλος συζητά με έναν αναζητητή της αλήθειας ονόματι "Ρουσσώ" για τον ιδιαίτερα κακόφημο συγγραφέα "Ζαν Ζακ" (δηλαδή, τον... ιστορικό Ρουσσώ) και τα έργα του. Ο αναγνώστης μπορεί ακόμα και να μπερδευτεί από τον ρουσσωικό πληθωρισμό: έχουμε τον "Ρουσσώ", χαρακτήρα των Διαλόγων, τον "Ζαν Ζακ", το αντικείμενο της συζήτησης, καθώς και τον ίδιο τον Ζαν Ζακ Ρουσσώ που έγραψε το έργο!
Και ο Ντικ όμως στο VALIS εισάγει έναν παρόμοιο ντίκειο πληθωρισμό, ιδιαίτερα γοητευτικό. Αφηγητής του έργου είναι ο Φιλ Ντικ, συγγραφέας ΕΦ από την Καλιφόρνια, ο οποίος μιλάει για τον φίλο του Χορσλάβερ Φατ (Horselover = Φίλιππος στα ελληνικά, Fat = Dick στα γερμανικά), που η ζωή του παίρνει σταδιακά την κάτω βόλτα. Μετά από μερικές σελίδες, ο αφηγητής κάνει μία ξαφνική αποκάλυψη: "Εγώ είμαι ο Ηορσλάβερ Φατ και τα γράφω αυτά στο τρίτο ενικό για να κερδίσω λίγη αντικειμενικότητα, που τόσο πολύ χρειάζομαι". Η πλοκή συνεχίζεται με διάφορα γεγονότα, ο Φιλ και ο Χορς μοιράζονται τις σκέψεις και τις αγωνίες τους μαζί με τους υπόλοιπους φίλους της παρέας μέχρι που, στο δεύτερο μέρος του βιβλίου, πηγαίνουν να επισκεφτούν τους Λάμπτον. Εκεί ανακαλύπτουν τη Θεϊκή Σοφία ενσαρκωμένη σε ένα μικρό παιδί και τότε ο Φατ εξαφανίζεται. Η τετραμελής παρέα γίνεται τριμελής: "Γύρισα να μιλήσω στον Φατ - δεν είδα κανέναν. Είδα μόνο τον Έρικ Λάμπτον και τη γυναίκα του, τον άντρα που πέθαινε στην αναπηρική πολυθρόνα, τον Κέβιν και τον Ντέιβιντ. Ο Χορσλάβερ Φατ είχε χαθεί για πάντα, σαν να μην είχε υπάρξει ποτέ".

Τελειώνοντας αυτό το κείμενο, δείνω το λόγο στο στοχαστή της Γενεύης για ένα ωραίο κλείσιμο, όπως μόνο αυτός ξέρει. Πες μας, Ζαν Ζακ, ποιο είναι το μεγαλύτερό σου όνειρο, η πιο τρανταχτή σου επιθυμία;
"Ακόμα κι αν όλα τα όνειρά μου γίνονταν πραγματικότητα, δε θα μου έφτανε• θα φανταζόμουν, θα ονειρευόμουν και θα επιθυμούσα κι άλλα!"

Βonus Track: Ακούστε εδώ μουσική γραμμένη από τον Ρουσσώ! Ωραία κομμάτια, ε;

Βρέθηκε Ο Timothy Archer!

O επίσκοπος Timothy Archer είχε πάθει εμμονή με τα κείμενα των Ζαδοκιτών που βρέθηκαν στην έρημο της Ιουδαίας. Στη μετάφρασή τους επανερχόταν ξανά και ξανά η περίεργη λέξη "anokhi", που στα Εβραϊκά σημαίνει "εγώ" ή "εγώ είμαι". "Anokhi" στην προχριστιανική Θεία Ευχαριστία, "anokhi" σε συνδυασμό με τη Θεία Παρουσία... φαινόταν ότι ήταν ένας όρος-κλειδί γι' αυτήν τη Γνωστική πίστη που σμίλεψε τον επερχόμενο Χριστινισμό.

Και ξαφνικά μια μέρα ο Timothy Archer κατάλαβε ότι το "anokhi" δεν είναι ένας φιλοσοφικός όρος, αλλά κάτι πολύ πιο απτό: ένα ψυχεδελικό μανιτάρι! Αυτό κοινωνούσαν οι Ζαδοκίτες και γίνονταν ένα με τη Θεότητα. Αυτό ήταν η Θεότητα. Ο επίσκοπος Timothy Archer ξεκίνησε αμέσως για την έρημο της Ιουδαίας και την Ερυθρά Θάλασσα, να βρει αυτό το χριστιανικό μανιτάρι. Δε γύρισε ποτέ και, κατά τα φαινόμενα, δεν ανακάλυψε αυτό που έψαχνε.

Κάποιος άλλος όμως ήταν πιο τυχερός! Βρήκα στο YouTube τη μαρτυρία ενός Αμερικανού που στα 18 του βαφτίστηκε Ορθόδοξος, μπήκε σε μοναστήρι και το εγκατέλειψε λίγα χρόνια αργότερα για να γίνει σαμάνος. Νόμιζα πως η ταύτιση του Χριστού με ένα μανιτάρι ήταν ιδέα του Philip Dick, μέχρι που το άκουσα και από τα χείλη του πρώην μοναχού: "Jesus is a mushroom!"
Φαίνεται πως κάποια σαμανιστική παράδοση υπάρχει εδώ, την οποία αναπαρήγαγε ο Dick στο τελευταίο βιβλίο του. Ακούστε κι εσείς την ομολογία του πρώην ομόδοξού μας:
εδώ 1
εδώ 2
εδώ 3
εδώ 4
Μήπως άραγε αυτός είναι η πραγματική μετενσάρκωση του Timothy Archer;

Audiobooks!

Ακουστικά, download και φύγαμε:

- Flow My Tears, The Policeman Said από εδώ
- A Scanner Darkly από εδώ
- Minority Report και άλλα διηγήματα από εδώ
- Do Androids Dream Of Electric Sheep? από εδώ

Θα την ακούσετε καλά.

Για Πες Μας, Darko...

Ο Darko Suvin, ομότιμος καθηγητής του πανεπιστημίου McGill, είναι από τους μεγαλύτερους ειδικούς σήμερα στο έργο του Φίλιπ Ντικ. Πρόκειται για μία κινητή εγκυκλοπαίδια, έναν χειμαρρώδη ομιλητή που έχει έρθει στην Ελλάδα και κάποιοι από εσάς μπορεί να τον έχετε γνωρίσει προσωπικά.
Πες μας λοιπόν, Darko, γιατί κατά τη γνώμη σου επιμένουμε να επιστρέφουμε στον Ντικ;

Εν συντομία, για δύο λόγους: ο Ντικ ποτέ δεν έπαψε να διαφωνεί με τον κόσμο, να αγανακτεί με τα βάσανα των ανθρώπων, όπως επίσης και να συντάσσεται με την ενεργητική του προσπάθεια και την ηρωική του αντοχή κάτω από την επίθεση των Μεγάλων Δυνάμεων• ποτέ δε σταμάτησε να ψάχνει και να ψάχνεται, αν και ορισμένες φορές με αντιφατικούς, παράδοξους ή ελαττωματικούς τρόπους, για κάποιου είδους εγκόσμιας σωτηρίας ... Μία πεμπτουσιακή φιγούρα αντικουλτούρας από την Καλιφόρνια και τις ΗΠΑ του ’50 και του ’60, κατάφερε να διατηρήσει την πίστη του σ’ αυτή τη βασική σύλληψη: να λέει ΟΧΙ βροντερά, στην ανάγκη ακόμη και με γαλαξιακές θεότητες. Ο Ντικ δε γύρισε την πλάτη του στη διαφώτιση του κοινού κόσμου, της πραγματικότητας όλων μας.

Ίσως κάποιοι από μας έχουμε κάτι να πούμε στον Ντικ για την αποξένωση, την εμπορευματοποίηση, και την αλλοτρίωση• όμως όλοι μας μπορούμε να μάθουμε πολλά από αυτόν για την οδύνη και τη σαστιμάρα των συνηθισμένων Αμερικάνων - δηλαδή για την οδύνη και τη σαστιμάρα του 95 με 98% των κατοίκων του πλανήτη σήμερα, μέσα στην Αμερικάνικη και ολοένα πιο Αμερικανοποιημένη αυτοκρατορία. Η Μαύρη Σιδερένια Φυλακή από το μυθολογικό κύκλο VALIS, μια μεγεθυμένη παραλλαγή της Καλιφόρνιας από το A Scanner, Darkly, είναι διαμετρικά αντίθετη με τη φαντασία του Ρήγκαν περί Αυτοκρατορίας του Κακού -και με τις Δυνάμεις του Κακού του υιού Μπους- που τάχα απειλεί τις αγνές και ελεύθερες ΗΠΑ και τη «Δύση» (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό, «ο πλούσιος Βορράς» είναι καταλληλότερος όρος). Ακόμα και στο τελευταίο του μυθιστόρημα, η αγανάκτηση, αυτό το μεγάλο ταλέντο του Ντικ, παρέμενε άσβηστη:

Χιλιάδες νέοι άνθρωποι σκοτώνονται από το ίδιο τους το χέρι κάθε χρόνο στην Αμερική, όμως παραμένει η συνήθεια να ανακοινώνεται ότι πέθαναν από ξαφνικό θάνατο. Κι αυτό για να γλιτώσει η οικογένεια από την ντροπή που συνοδεύει την αυτοκτονία. Πράγματι, υπάρχει κάτι ντροπιαστικό σε έναν νέο άντρα ή γυναίκα ή έφηβο που θέλει να πεθάνει και το καταφέρνει -νεκροί ήδη εκ των προτέρων, ακόμα και από τη στιγμή της γέννησής τους. Γυναίκες δέρνονται από τους συζύγους τους• μπάτσοι σκοτώνουν μαύρους και λατινοαμερικάνους• γέροι σκαλίζουν κονσερβοκούτια και τρώνε σκυλοτροφές -η ντροπή κυβερνάει, αυτή κάνει κουμάντο. Η αυτοκτονία είναι ένα μόνο επονείδιστο γεγονός από τα πολλά. Υπάρχουν μαύροι έφηβοι που σ’ όλη τους τη ζωή δεν πρόκειται να βρουν δουλειά, όχι επειδή είναι τεμπέληδες αλλά επειδή δεν υπάρχουν δουλειές -κι αυτά τα παιδιά που μεγάλωσαν στα γκέτο δεν απέκτησαν προσόντα που μπορούν να πουλήσουν. Άλλα παιδιά φεύγουν απ’ το σπίτι, γίνονται πόρνες στη Νέα Υόρκη ή στο Χόλυγουντ, καταλήγουν με τα κορμιά τους πετσοκομένα... (Η Μετενσάρκωση του Τίμοθυ Άρτσερ, κεφ. 5)

Ο Ντικ πάλεψε σκληρά ενάντια στον πειρασμό της κόπωσης, που οδηγεί τους ανθρώπους να ψάχνουν για κάποιον θεϊκό Φύρερ, για τον Ιππότη της Αποκάλυψης, στον οποίο να αναθέσουν την ευθύνη της απελευθέρωσης, κάτι που στην πράξη σημαίνει μια μορφή φασισμού. Τις περισσότερες φορές, αν και όχι πάντα, έχω την εντύπωση ότι το απέφυγε. Οι θεότητές του είναι είτε τέρατα που πρέπει να τα πολεμήσεις, όπως ο Έλντριτς και ο Τζόρυ, ή παιδιά, όπως η Σοφία, ο Μάννυ, και η Ζίνα που δουλεύουν αρμονικά με τους ανθρωπάκους και στις καλύτερες περιπτώσεις τούς βοηθάνε κιόλας. Οι σωτηριολογικές του θεότητες κάποιες φορές γίνονται υπερδογματικές, όπως η Σοφία ή ο Μάννυ μέχρι που να μάθει καλύτερα, όμως κατά βάθος είναι πληβείες και απελευθερωτικές. Ο ίδιος ο Ντικ κατέκρινε όλους αυτούς τους στυγνούς φανατικούς, τους οποίους αποκαλούσε ανθρωποειδή και σχιζοειδή:

Κάποτε άκουσα ένα σχιζοειδές να λέει -με κάθε σοβαρότητα- για τον εαυτό του: «Δέχομαι μηνύματα από άλλους. Αλλά δεν μπορώ να στείλω τα δικά μου μέχρις ότου επαναφορτιστώ...». Σκέψου να έχεις μια τέτοια εικόνα για τον εαυτό σου και για τους άλλους. Μηνύματα. Ας πούμε, σαν να έρχονται από κάποιο άλλο αστέρι. Ο τύπος είχε αλλοτριωθεί τελείως, είχε αλλοτριώσει και όλους τους άλλους γύρω του. Απαίσιο...

Υπάρχουν δύο φράσεις-κλειδιά κατά τη γνώμη μου εδώ. Η πρώτη είναι η δημιουργία μηνυμάτων. Όλο το έργο του Ντικ είναι γεμάτο από αγγελιοφόρους: από την Τζουλιάνα στο Ο Άνθρωπος στο Ψηλό Κάστρο και τον Ουόλτ στο Δρ. Μπλαντμάνεϊ, έως το Ubik που αυτό το θέμα γίνεται πανταχού παρόν και μυστηριώδες. Στο A Scanner, Darkly, τα μηνύματα μέσα στο μυαλό του Άρκτορ μπερδεύονται τόσο πολύ που καταρρέει. Στον κύκλο VALIS, σχεδόν ο καθένας είναι αγγελιοφόρος και το κάθε τι είναι μήνυμα: ουσιαστικά, ολόκληρο το σύμπαν είναι πληροφορία. Και ο Ντικ επίσης ήταν ένας αγγελιοφόρος.

Η δεύτερη φράση-κλειδί είναι «με κάθε σοβαρότητα». Ο Ντικ είχε αναγνωριστεί ως ένας από τους πιο χιουμοριστικούς συγγραφείς του καιρού του. Η γκάμα του ήταν μεγάλη: από τη ζοφερότητα έως το ξεκαρδιστικό χιούμορ, περνώντας και από το συναίσθημα. Χιούμορ είναι το να βλέπεις ταυτοχρόνως το ίδιο γεγονός ή αντικείμενο μέσα σε διάφορα, ασύμβατα μεταξύ τους, πλαίσια. Δεν μπορώ να φανταστώ κάποιον συγγραφέα ΕΦ χωρίς χιούμορ που θα ‘θελα να τον ξαναδιαβάσω.

Ένα επείγον μήνυμα για σωτηρία, αλλά με χιούμορ. Αυτό είναι κάτι που το έχουμε μάθει από τον Φίλιπ Ντικ.


(Δημοσιεύτηκε στους Δραματουργούς των Γιανν)

Το Τέλος Του Κόσμου Όπως Τον Ξέραμε

Τίποτα δε θα παραμείνει ίδιο
Ο Επιταχυντής LHC Έφερε Το Τέλος Του Κόσμου
.

Ο κόσμος όπως τον ξέραμε: τέλος


Γενεύη

Ο χειρότερος φόβος των συνομοσιωλόγων είναι γεγονός: ο Μεγάλος Επιταχυντής Αδρονίων του Ευρωπαϊκού Οργανισμού για την Πυρηνική Ερεύνα (CERN), έφερε τελικά το τέλος του κόσμου κατά τη διάρκεια της λειτουργία του. Αντί για τον γνωστό μας πλανήτη Γη, με τις γνωστές καταιγίδες, τους γνωστούς αυτοκινητόδρομους και τις γνωστές πιστωτικές κάρτες, σήμερα βρισκόμαστε παγιδευμένοι μέσα σε ένα προσωπικό σύμπαν. Τίποτα δε θα παραμείνει ίδιο πια.

Μελέτες και παρατηρήσεις των επιστημόνων του СERN κατέδειξαν ότι το προσωπικό αυτό σύμπαν ανήκει σε κάποιον Έλληνα δημοσιογράφο και υλοποιήθηκε από τις μίνι μαύρες τρύπες που σχηματίστηκαν απρόβλεπτα στον Επιταχυντή: "Η ελεύθερη ενέργειά τους", εξήγησε ο πυρηνικός επιστήμονας Άρθουρ Σιλβέστερ, "μετέτρεψε το προσωπικό σύμπαν αυτού του δημοσιογράφου σε κοινό κόσμο και τώρα είμαστε δούλοι της λογικής του. Βρισκόμαστε μέσα στο κεφάλι του".


Θα μας λείψουν κάτι τέτοια

Η διεύθυνση του CERN προέβη σε έκτακτη συνέντευξη τύπου χθες βράδυ, προκειμένου να ενημερώσει το κοινό για τον καινούργιο κόσμο και τους πιθανούς κινδύνους του. "Εκτός από τις 4 γνωστές διαστάσεις του χωροχρόνου" είπε ο αστροφυσικός Μπιλ Λόους "υπήρχε και μία 5η, η δημοσιογραφική διάσταση, που εκδηλώθηκε κατά τη διάρκεια του πειράματος. Οι πιθανότητες ήταν στατιστικώς ασήμαντες και όμως συνέβη. Κάτι παρόμοιο έχει ξαναγίνει μόνο μία φορά στην ιστορία".


Χαρακτηριστικό αξεσουάρ του κόσμου όπως τον ξέραμε. Τώρα τι;

Σε ερώτηση για την ταυτότητα του δημοσιογράφου, ο κ. Λόους δήλωσε: "Πρόκειται για Έλληνα μέσης ηλικίας, λέγεται Μάκης Τριανταφυλλόπουλος και αποτελεί το Υπέρτατο Ον στον κόσμο του. Ξέρει ακόμα και το τελευταίο δεκαδικό του π, βρίσκεται στην κορυφή της τροφικής αλυσίδας και είναι αυτός που επιτρέπει στο τετράγωνο της υποτείνουσας να ισούται με το άθροισμα των τετραγώνων των δύο καθέτων πλευρών. Αυτά τα facts καταφέραμε να επιβεβαιώσουμε προς το παρόν".

Εντωμεταξύ μία καινούργια θρησκεία αρχίζει να δημιουργείται αυθόρμητα. Έχει σύμβολο τον Παντεπόπτη Οφθαλμό σε μία κάμερα και δοξάζει το Υπέρτατο Ον ως πανταχού παρόν και τα πάντα επιβλέπον. Σε πόλεις και χωριά, οι πιστοί συγκεντρώνονται και εκστρατεύουν οργανωμένα στους δρόμους για να προσηλυτίσουν νέα μέλη. "Είδα το φως!" φώναζε σήμερα το πρωί ένας Έλληνας, κάτοικος Εκάλης, μπροστά στο μαζεμένο πλήθος. "Ζούσα μία έκλυτη ζωή, όμως από τότε που ο Μάκης αγόρασε το σπίτι στη γειτονιά μου, λυτρώθηκα από τις αμαρτίες μου!".

Εγώ ειμί η κάμερα
Ακόμα και οι παραδοσιακές θρησκείες όμως, προσπαθούν να προσαρμοστούν στα δεδομένα του προσωπικού αυτού κόσμου μέσα στον οποίο όλοι πλέον ζούμε. Ήδη το Βατικανό ανακοίνωσε ότι ο λόγος που ο Θεός μάς έδωσε μία δεύτερη ευκαιρία με τον Χριστό είναι επειδή ο Μάκης έχει την κασέτα με το Προπατορικό Αμάρτημα, ενώ κύκλοι του Ιουδαΐσμού κηρύττουν μία καινούργια Πεντάτευχο στην οποία ο Μάκης καταγγέλλει τον Μωυσή για καταπάτηση αιγιαλού στην Ερυθρά Θάλασσα.

Οι επιστήμονες εμφανίζονται απαισιόδοξοι ως προς την πιθανότητα επιστροφής στον παλιό, γνωστό μας κόσμο. "Ήταν δίκαιο αυτό που πάθαμε", κατέληξε χθες ο κ. Λόους, "επιχειρήσαμε να διαπράξουμε τη μεγαλύτερη αμαρτία: να δούμε τον Θεό και να ξεκλειδώσουμε τα μυστικά του. Τώρα ο Θεός είναι ο Μάκης και θα ζήσουμε πια υπό τον Παντεπόπτη Οφθαλμό της κάμεράς του. Ούτος εστί το άλφα και το ωμέγα, ο μεγάλος αδερφός του Μεγάλου Αδερφού".





Συνεχίζουμε με άλλες ειδήσεις.
Νέα μεγάλη αποκάλυψη του Μάκη: ο Παρθενώνας χτίστηκε με άδεια αναψυκτηρίου. Προφυλακίζεται ο Ικτίνος, ερευνάται ο ρόλος του Καλλικράτη στην υπόθεση.

PKD-Test 2

Έλα, ομολόγησέ το, έχεις διαπιστώσει πως κάτι δεν πάει καλά τώρα τελευταία. Οι άνθρωποι έχουν αλλάξει, η ζωή έχει αλλάξει, ακόμα και οι νόμοι της φύσης μπορεί να έχουν αλλάξει. Ναι, οι υποψίες σου είναι σωστές: έχεις παγιδευτεί στον προσωπικό κόσμο κάποιου

Μην ανησυχείς όμως! Τώρα με τη διαγνωστική μέθοδο του δρ. Philip K. Dick, μπορείς να εντοπίσεις την αιτία του προβλήματος. Κάνε το PKD-Test 2, δες τις απαντήσεις και βρες ποιος του έδωσε μία και έσπασε (αχ, βρε κόσμε γυάλινε) και έπλασε μία καινούργια κοινωνία άλληνε. Αποτελέσματα εγγυημένα. Κανένας κίνδυνος εάν ακολουθήσεις τις οδηγίες χρήσης.

1. Στον απέναντι τοίχο υπάρχει ένα σύνθημα:
Α)
Αρχίστε την επανάσταση χωρίς εμένα.
Β) Και η επανάσταση θέλει τον Γερμανό της.
Γ) Η επανάσταση θα γίνει όταν η τελευταία παρουσιάστρια μεσημεριανής εκπομπής κρεμαστεί με τα άντερα της τελευταίας λαϊκής αοιδού που βάζει υποψηφιότητα για βουλευτής.
Δ) Η επανάσταση θα ζυμωθεί μέσα σε ψαγμένα μπαράκια με ελαφρά jazz μουσική, έθνικ διακόσμηση και 45άρες διαζευγμένες γκαρσόνες με φοιτητική θητεία στην ΚΝΕ.

2. Η χώρα δεν είναι πια όπως την ήξερες! Ανοίγεις ένα χάρτη και βλέπεις ότι:
Α) Πρωτεύουσα της Ελλάδας είναι η Κωνσταντινούπολη.
Β) Πρωτεύουσα της Ελλάδας είναι η Σύρος.
Γ) Πρωτεύουσα της Ελλάδας είναι το Jackson's στο Κολωνάκι.
Δ) Πρωτεύουσα της Ελλάδας είναι η Αθήνα, η Θεσσαλονίκη, το Ηράκλειο, η Λάρισα και τα Γιάννενα ταυτόχρονα.

3. Αγώνας σήμερα, Εθνική Ελλάδος - Εθνική Τουρκίας!
Α) Ο διαιτητής παίζει τους Τούρκους, μας ακυρώνει κανονικότατο γκολ, όμως εμείς κερδίζουμε στο τελευταίο δευτερόλεπτο με την παληκαριά μας.
Β) Κερδίζει η ομάδα που έχει Γερμανό προπονητή.
Γ) Οι Τούρκοι βάζουν γκολ αλλά οι Έλληνες τούς κάνουν αγωγή και ζητούν αποζημίωση για ψυχική οδύνη.
Δ) Οι αντίπαλοι ποδοσφαιριστές ανακαλύπτουν ότι δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα μεταξύ τους, δίνουν τα χέρια και καταγγέλουν την ολιγαρχία της FIFA που προκαλεί την εχθρότητα μεταξύ των ομάδων.

4. Ο Υπουργός Εθνικής Οικονομίας ανακοινώνει ότι από το νέο φορολογικό έτος, θα θεωρούνται τεκμήρια:
Α) Τα χαράγματα barcode στο μέτωπο.
Β) Τα βιβλία αστρολογίας.
Γ) Η κακογουστιά στο ντύσιμο: τα κοντά άσπρα καλτσάκια (στους άντρες) και τα φορέματα με στρας (στις γυναίκες).
Δ) Οι γραβάτες.

5. Ώρα για πνευματική ενδοσκόπηση και θρησκευτική κατάνυξη. Παίρνεις την Αγία Γραφή και διαβάζεις:
Α) Μη νομίσητε ότι ήλθον φέρειν ειρήνην επί του πολιτικού κατεστημένου· ουκ ήλθον φέρειν ειρήνην αλλά γροθιάν.
Β) Εν αρχή ην η "Φραγκοσυριανή". Και η "Φραγκοσυριανή" ήτο σουξέ και σουξέ ήτο η "Φραγκοσυριανή". Και ήτο σουξέ μέγα, το οποίον γνωρίζει έκαστος άνθρωπος ερχόμενος εις τον κόσμον. Και η "Φραγκοσυριανή" νήσος εγένετο και εκλήθη η νήσος: "Σύρος".
Γ) Και σημείον μέγα ώφθη εν τώ ουρανώ, γυνή περιβεβλημένη τον ήλιον, και εκπομπή με προξενιά και ψυχικώς ασταθή υποκείμενα παρουσιάζουσα. Και ώφθη άλλο σημείον εν τω ουρανώ, και ιδού δράκων πυρρός μέγας, γελοιοδεστάτων ασμάτων συνθέτων, κηρύττων πως μία είναι η λύση: τα λεφτά, το φαΐ και το γαμίσι. Και ο δράκων την γυνήν ενυμφεύθη, ίνα την οικουμένην κυριεύσουν. Και εγένετο πόλεμος εν τω ουρανώ, ο Μιχαήλ και οι άγγελοι αυτού πολεμήσαι μετά του δράκοντος, και ο δράκων επολέμησε και ουκ ίσχυσεν. Και εβλήθη ο δράκων, ο όφις ο μέγας ο αρχαίος, ο πλανών την οικουμένην όλην, εβλήθη εις το πυρ το εξώτερον και καταβαραθρώθησαν αι πωλήσεις των ασμάτων αυτού.
Δ) Ουαί υμίν γραμματείς, Φαρισαίοι και νεοφιλελεύθεροι υποκριταί, ότι παρουσιάζετε το έξωθεν του πολιτικού σας προγράμματος ωραίον και φαίνεσθε δίκαιοι, έσωθεν δε μεστοί έστε αρπαγής και αδικίας και εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπον.

6. Ανοίγεις την τηλεόραση να παρακολουθήσεις την ελληνική συμμετοχή στη Eurovision και βλέπεις:
Α) Τη Σοφία Βέμπο να τραγουδά "Παιδιά, Της Ελλάδος Παιδιά".
Β) Απαγγελία ποιημάτων του Καβάφη στα γερμανικά.
Γ) Ανάγνωση της τελευταίας επιστολής του Μίκη Θεοδωράκη, σε μουσική επένδυση Σταμάτη Κραουνάκη. Χορογραφίες: Δημήτρης Παπαϊωάννου.
Δ) Τον Μιλτιάδη Πασχαλίδη να ψέλνει ύμνους του Ιωάννη Δαμασκηνού, διασκευασμένους για ηλεκτρική κιθάρα και ούτι.

7. Το αγαπημένο σου βιβλίο, ο "Άρχοντας των Δαχτυλιδιών", έχει αλλάξει! Τώρα γράφει ότι:
Α) Ο Άραγκορν στέφθηκε βασιλιάς εκφωνόντας την πανάρχαιη επίκληση στη γλώσσα των Ξωτικών: Merilyë, Merilyë, Ai umilyë quetë i lambë (= Σταυρώστε με, σταυρώστε με, στα χέρια σας σηκώστε με).
Β) Στη μάχη για τη Μέση Γη, οι δυνάμεις του Καλού (οι φιλελεύθεροι, οι Γερμανοί, οι γάτες και ο Καρλ Πόππερ) κατατρόπωσαν τις δυνάμεις του Σκότους (τους εθνικιστές, τους ρατσιστές, τους ανάγωγους και όσους πιστεύουν στα ζώδια).
Γ) Τα Χόμπιτ περνάγανε ωραία στο Σάιρ και στρίβανε τσιγάρα, σαν καραβιού φουγάρα, και μοιάζαν οι καπνοί τους προσευχές. Οι σκοτεινές δυνάμεις του Σάουρον όμως απαγόρευσαν τις ουσίες και τα οινοπνεύματα, επέβαλλαν την υποχρεωτική στράτευση και τα τραγούδια της Βέρας Λάμπρου.
Δ) Η συνδιάσκεψη στο Σχιστό Λαγκάδι συσπείρωσε το κίνημα των προοδευτικών δυνάμεων στις βάσεις ενός ενιαίου πολιτικού φορέα, της Συντροφιάς του Δαχτυλιδιού.

8. Ο Κώδικας Οδικής Κυκλοφορίας δεν είναι όπως τον ήξερες! Πλέον υπάρχει καινούργιο σήμα:
Α) "Υποχρεωτική πολιτική πορεία δεξιά".
Β) "Απαγορεύεται η οδήγηση με φτηνά αυτοκίνητα, το κρέμασμα του αριστερού χεριού από το παράθυρο και η τοποθέτηση εικονισμάτων στο χώρο του οδηγού".
Γ) "Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη Μύκονο".
Δ) "Πάρ' το αριστερά, θα βρεις".

9. Απίστευτο, ο Παρθενώνας εξαφανίστηκε! Στη θέση του βρίσκεται:
Α) Ένας άλλος ελληνορθόδοξος Παρθενώνας, σε ρυθμό βασιλικής με τρούλο.
Β) Ένα εμπορικό κέντρο με εκατομμύρια gadget, ηλεκτρονικά παιχνίδια και φωτογραφικές μηχανές που κάνουν 'κλικ' όπως οι πόρτες μιας Rolls Royce κάνουν 'κλακ'.
Γ) Τα στούντιο του Alpha.
Δ) Οι αποθήκες φτηνού πετρελαίου Βενεζουέλας.



.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.



ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΟΥ PKD-TEST 2


Αν διαπίστωσες περισσότερα…

… Α), τότε παγιδεύτηκες μέσα στον προσωπικό κόσμο του Γιώργου Καρατζαφέρη.
Βρισκόμαστε στο 2008 μ.Χ. Όλη η Ελλάδα στενάζει κάτω από την κυριαρχία του δικομματισμού και των αλλότριων κέντρων εξουσίας που απεργάζονται τον αφανισμό του έθνους και της Ορθοδοξίας. Όλη; Όχι! Γιατί ένα μικρό πολιτικό χωριό συνεχίζει να αντιστέκεται στους φαύλους και να δίνει γροθιά στο πολιτικό κατεστημένο. Και η ζωή δεν είναι καθόλου εύκολη για τους διεθνιστές, τους θολοκουλτουριάρηδες, τα μέλη της λέσχης Μπίλντενμπεργκ, τους εβραιοσιωνιστές και τους μισθωμένους κονδυλοφόρους της παγκοσμιοποίησης...

… Β), τότε παγιδεύτηκες μέσα στον προσωπικό κόσμο του Νίκου Δήμου®.
Ένας είναι ο Ορθός Λόγος και προφήτης αυτού ο Νίκος Δήμου®. Οι αρχαίοι Αθηναίοι τον γνώρισαν ως "Σωκράτη"• οι Έλληνες του 19ου αιώνα τον γνώρισαν ως "Εμμανουήλ Ροΐδη"• τελικά όμως μετενσαρκώθηκε ακόμα μία φορά για να διαφωτίσει τις απαίδευτες μάζες του σήμερα με την ορθολογική του σκέψη και τις καλλιτεχνικές του φωτογραφίες. Τι κι αν χλευάστηκε και κατασυκοφαντήθηκε; Τα ίδια είχε πάθει και στις προηγούμενές του ενσαρκώσεις. Αυτός θα παραμείνει για πάντα η αλογόμυγα που κεντρίζει τους νωθρούς, τους φοβικούς, τους οπισθοδρομικούς και αυτούς που δε συμφωνούν με την άποψή του.

… Γ), τότε παγιδεύτηκες μέσα στον προσωπικό κόσμο του Λάκη Λαζόπουλου.
Τον άντρα τον πολύτροπο πες μου, θεά, που χρόνια
Παράδερνε σε θίασους, ταινίες και κανάλια
Κι ανθρώπους γνώρισε πολλούς σε γκλαμουράτα πάρτι
Και έβγαλε τρελόχαρτο να μην υπηρετήσει
Και μπήκε μέσ' στα πράγματα και εκπομπή τού δώσαν
Για να διδάσκει απ' την TV την αριστεροσύνη,
Να κάνει αντιπολίτευση σκληρή στην Έφη Θώδη.
Πες μου, θεά, για κότερα στους όρμους της Μυκόνου
Και για αγώνες λαϊκούς σε μπαρ στο Κολωνάκι,
Πες τα από κάπου και σε μας, θεά, του Δία κόρη.

… Δ), τότε παγιδεύτηκες μέσα στον προσωπικό κόσμο του Αλέξη Τσίπρα.
Εν αρχή εποίησεν ο Θεός την Αριστεράν και την Δεξιάν. Η δε Αριστερά ήτο περιθωριακή και γραφική, άνευ lifestyle και εναλλακτικής πολιτιστικής πρότασης για την Eurovision. Και είπεν ο Θεός: γενηθήτω Αλέξης Τσίπρας· και έγεινε Αλέξης Τσίπρας. Ίνα έχει η Αριστερά πρόσωπο να βγει στην TV, να βελτιώσει τις ατάκες της και να αποκτήσει το δικό της fan club. Και είδεν ο Θεός ότι ο Αλέξης Τσίπρας ήτο καλός. Και πρόεδρο του ΣΥΝ κατέστησεν αυτόν.

Ουράνιο Μάτι

Δεκαετία του ’50. Μία ετερόκλητη ομάδα οκτώ ατόμων περιηγείται τουριστικά σε ένα Κέντρο Πυρηνικών Ερευνών της Καλιφόρνια, στο οποίο λειτουργεί ο πιο ισχυρός και σύγχρονος επιταχυντής πρωτονίων. Γίνεται όμως ένα ατύχημα, η σωματιδιακή ακτίνα δεν εκτρέπεται σωστά και παρεκκλίνει πάνω στην παρέα των οκτώ. Όλοι λούζονται στην ακτινοβολία υπερυψηλής ενέργειας, όμως τελικά δεν πεθαίνουν αλλά–

Έτσι δεν άρχιζαν όλα τα κόμικ εκείνης της εποχής με τους υπερήρωες; Ο επιστήμονας που κάνει το πείραμα, όμως κάτι πηγαίνει στραβά, το ανυποψίαστο θύμα εκτίθεται στην κοσμική ακτινοβολία/ραδιενέργεια/υψηλή τάση κ.λπ. όμως τελικά δεν πεθαίνει αλλά αποκτά εξωτικές ικανότητες: η παραπάνω εισαγωγή είναι ό,τι πρέπει για ένα βιβλίο των Fantastic Four. Όχι όμως αν το βιβλίο είναι το Eye In The Sky («Ουράνιο Μάτι» από τις εκδόσεις ΜΕΔΟΥΣΑ, 1993, μετάφραση Μαρίνας Λώμη) και ο συγγραφέας είναι ο Philip Dick, που ενδιαφερόταν έντονα για κάποια άλλα θέματα, πολύ πιο φιλοσοφικά…

Πράγματι, οι οκτώ άνθρωποι τελικά δεν πεθαίνουν ούτε όμως αποκτούν παράξενες ικανότητες. Συνέρχονται από το ατύχημα, πηγαίνουν στα σπίτια τους, στην αρχή όλα μοιάζουν κανονικά, γρήγορα όμως αντιλαμβάνονται ότι ο κόσμος έχει αλλάξει. Ανακαλύπτουν ότι βρίσκονται σε μία θεοκρατική (στην κυριολεξία!) Καλιφόρνια, όπου οι αμαρτίες τιμωρούνται άμεσα με βροχές από ακρίδες, οι άγγελοι συνοδεύουν τους αληθινούς πιστούς σε κάθε τους βήμα, η Γη είναι επίπεδη, το ηλιακό σύστημα γεωκεντρικό, ενώ ο Οφθαλμός του Θεού από τον ουρανό επιβλέπει τα πάντα. Και όλα αυτά σε μία πολύ χοντροκομμένη και κιτς εκδοχή, λες και βγήκαν από το μυαλό ενός επαρχιώτη θρησκόληπτου – γιατί πράγματι βγήκαν από το μυαλό ενός επαρχιώτη θρησκόληπτου: η παρέα έχει παγιδευτεί μέσα στον προσωπικό κόσμο ενός από τα μέλη της, όπου τα στερεότυπα, οι πεποιθήσεις και τα όνειρά του έγιναν πραγματικότητα.



"Η ελεύθερη ενέργεια της ακτίνας μετέτρεψε το προσωπικό σύμπαν του Σιλβέστερ σε κοινό κόσμο. Είμαστε δούλοι της λογικής ενός θρησκευτικού ψώνιου … βρισκόμαστε μέσα στο σύμπαν του, όπου λειτουργούν όλες οι θρησκομανείς και αντιεπιστημονικές προκαταλήψεις του. Είμαστε μέσα στο κεφάλι του"


Η συνέχεια είναι εξίσου ενδιαφέρουσα. Οι υπόλοιποι επτά συνειδητοποιούν ότι ο μόνος τρόπος για να γλιτώσουν από αυτόν τον πολύ ενοχλητικό κόσμο που τους έχει επιβληθεί είναι να σκοτώσουν τον όγδοο, τον επαρχιώτη θρησκόληπτο που τους φυλάκισε μέσα στις προσωπικές του δεισιδαιμονίες. Όπως και τελικά κάνουν – για να βρεθούνε αμέσως μετά σε έναν άλλο προσωπικό κόσμο! Και αφού ξεμπερδέψουν και μ’ αυτόν, να βρεθούνε σε έναν τρίτο, και κατόπιν σε έναν τέταρτο…


Το 1957 ήταν αδύνατον να αρέσει ένα τέτοιο βιβλίο, γι’ αυτό και το Eye In The Sky πέρασε μάλλον απαρατήρητο. Ήταν Επιστημονική Φαντασία, σύμφωνοι, όμως διαπραγματευόταν τους προσωπικούς κόσμους που όλοι χτίζουμε και την μεταξύ τους ασυμβατότητα, ενώ δεν είχε ούτε εξωγήινους ούτε ταξίδια στο διάστημα ούτε κανένα από τα στοιχεία που χρησιμοποιούσε η καρτουνίστικη Επιστημονική Φαντασία εκείνης της εποχής (εντάξει, είχε 2-3 τέτοια στοιχεία και ήταν ιδιοφυή: το σπίτι που καταβροχθίζει ανθρώπους και η σκάλα που σε κατεβάζει προς τα κάτω, οποιαδήποτε κατεύθυνσή της κι αν πάρεις). Γιατί ο Philip Dick, από την αρχή ως το τέλος της καριέρας του, είχε συνεχώς ένα πράγμα στο μυαλό του όταν έγραφε: τον ανθρωπάκο και τα προβλήματά του.


Με το βιβλίο αυτό, ο σκοτεινός συγγραφέας από την ηλιόλουστη Καλιφόρνια αμφισβητεί ότι οι άνθρωποι βλέπουν τον κόσμο με τον ίδιο τρόπο. Τονίζει ότι ο καθένας μας είναι εγκλωβισμένος στο Χρηματιστήριο των προσδοκιών, των στερεοτύπων, των ονείρων και των εφιαλτών του, γι’ αυτό και υπάρχουν τόσα προβλήματα αλληλοκατανόησης στις ανθρώπινες σχέσεις• ο Παράδεισος του ενός είναι η Κόλαση του άλλου. Ο Καζαντζίδης μπορεί να τραγουδούσε: "Να σου δώσω μια να σπάσεις / Αχ, βρε κόσμο γυάλινε / Και να πλάσω μια καινούργια / Κοινωνία άλληνε", ο Philip Dick όμως θα του έλεγε: "Αλίμονό μας! Ακόμα κι αν έχεις τις καλύτερες προθέσεις, το αποτέλεσμα θα είναι απλώς η αντανάκλαση των προκαταλήψεων και των καλά κρυμμένων ψυχώσεών σου".


Και κάτι για τους πιο προχωρημένους: Μία άλλη ανάγνωση του Eye In the Sky έχει να κάνει με το θέμα της κατασκευασμένης πραγματικότητας και του Δημιουργού της. Που, όπως σε όλα τα έργα του Dick, είναι αδιάφορος ως προς την ανθρώπινη ευτυχία. Ο Dick δηλαδή γράφει ένα σενάριο όπου η δυστυχία των ανθρωπάκων πηγάζει από την ίδια τη φύση του κόσμου και όχι από δική τους υπαιτιότητα. Είναι δυστυχισμένοι επειδή αυτός που δημιούργησε τον κόσμο δεν το έκανε με σκοπό την ανθρώπινη ευτυχία ούτε νοιάστηκε καθόλου για το αν ο άνθρωπος ολοκληρώνεται μέσα στον κόσμο.
Ένα θέμα που θα επαναληφθεί ξανά και ξανά, με πολλά διαφορετικά σενάρια, στα επόμενα έργα του Philip Dick.


Τα χοντροκομμένα χαρακτηριστικά της Μάρσα συσπάστηκαν οδυνηρά. "Μοιάζω με... με κόμικ"

Μεζεδάκι Από The Owl In Daylight

Πεθαίνοντας ο Philip Dick άφησε μισοτελειωμένο ένα μυθιστόρημα με τίτλο The Owl In Daylight.
Η Tessa Β. Dick, τελευταία σύζυγος του PKD και συγγραφέας η ίδια, (λέει ότι) ολοκληρώνει το βιβλίο από το υλικό που έχει στην κατοχή της παραμένοντας όσο το δυνατόν πιο πιστή στο ύφος και στον προβληματισμό του νεκρού συζύγου της. Το πρώτο κεφάλαιο είναι ελεύθερα διαθέσιμο εδώ και το υπόλοιπο βιβλίο πωλείται σε χαμηλή τιμή.

Πάρε Κόσμε!

Μπείτε στο Scribd εδώ, κάντε ένα απλό login, και κατεβάστε σε PDF το:
- The Man In The High Castle από εδώ
- VALIS από εδώ
- Imposter από εδώ
- Man, Android & Machine (δοκίμιο) από εδώ

Όλα στα Αγγλικά. Αν ξέρετε Ισπανικά, Γαλλικά ή Πολωνικά, θα βρείτε εκεί και άλλα έργα του Philip Dick για κατέβασμα.

The Grasshopper Lies Heavy

Βρισκόμαστε στο 1962, δεκαπέντε χρόνια μετά την ήττα των Συμμάχων στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Σοβιετική Ένωση είναι παρελθόν, η Αφρική έχει αφανιστεί από πυρηνικά όπλα, οι σλάβικοι λαοί εξοντώθηκαν, οι Εβραίοι εκτελέστηκαν. Όλη η ανατολική ακτή των πρώην ΗΠΑ κείται υπό ναζιστική κατοχή και όλη η δυτική ακτή υπό ιαπωνική - οι δύο νικήτριες δυνάμεις έχουν αφήσει μόνο μία λωρίδα γης ουδέτερη, ανάμεσα στα Βραχώδη Όρη και στον Μισισιπή, να λειτουργεί ως προφυλακτήρας ανάμεσά τους.

Εκεί πέρα έχει εγκατασταθεί ένας συγγραφέας, ο Hawthorne Abendsen, που γράφει ένα περίεργο μυθιστόρημα στο οποίο οι Σύμμαχοι, λέει, κερδίζουν τον πόλεμο και ο Άξονας ηττάται. Τίτλος του: The Grasshopper Lies Heavy. Σύντομα το βιβλίο κηρύσσεται παράνομο, αντίτυπά του όμως κυκλοφορούν υπόγεια παντού. Η επιρροή του είναι μεγάλη, το γράψιμο έχει τέτοια αληθοφάνεια και λεπτομέρεια που μοιάζει με ιστορικό χρονικό ή με ντοκιμαντέρ, όχι με μυθιστόρημα. Πολύς κόσμος διαισθάνεται ότι κάτι κρύβεται πίσω από αυτό το περίεργο βιβλίο...

Η Τζουλιάνα, μία δασκάλα πολεμικών τεχνών που έχει διαβάσει ξανά και ξανά το βιβλίο του Abendsen, βάζει σκοπό να τον συναντήσει. Όταν διαπιστώνει ότι ο εραστής της είναι κατάσκοπος, δε διστάζει να τον σκοτώσει και παίρνει το δρόμο μόνη της για το σπίτι του συγγραφέα, το Ψηλό Κάστρο, όπως το έχει ονομάσει ο ίδιος...

Φίλοι του Κινέζικου Λαού

Καθησυχάζει το Πεκίνο
H FAP αναλαμβάνει την ασφάλεια των Αγώνων

Κανένας λόγος ανησυχίας


Πεκίνο

Τη διαβεβαίωση ότι η Κίνα μπορεί να εγγυηθεί την ασφάλεια των Ολυμπιακών Αγώνων διατύπωσε η οργανωτική επιτροπή του Πεκίνου. «Κανένας λόγος ανησυχίας», είπε ο εκπρόσωπος της επιτροπής. «Αναθέσαμε τη συγκρότηση του σχεδίου ασφαλείας σε ξένους ειδικούς και συγκεκριμένα στην κορυφαία εταιρεία επιχειρήσεων ασφαλείας FAP. Είμαστε προετοιμασμένοι να αντιμετωπίσουμε οποιαδήποτε απειλή».

Σε συνέντευξη που παραχώρησε χθες ο επικεφαλής της FAP, κ. Ferris F. Fremont, μίλησε αναλυτικά για τις προκλήσεις των Αγώνων. «Το μεγάλο πρόβλημα είναι οι τρομοκράτες της εξτρεμιστικής οργάνωσης Άραμτσεκ», τόνισε. «Βρίσκονται παντού. Εμφυτεύουν υποσυνείδητα μηνύματα σε τραγούδια και ωθούν τον απλό κόσμο στη βία. Όμως εμείς θα είμαστε ένα βήμα πιο μπροστά από αυτούς».



Τρομοκράτης της Άραμτσεκ που βρέθηκε ένα βήμα πιο πίσω από τη FAP

Στην απορία ξένου ανταποκριτή για τα πολυπληθή αστυνομικά σώματα που έχουν κατακλύσει το Πεκίνο, ο κ. Fremont διευκρίνησε: «Η Άραμτσεκ είναι ύπουλη και δρα καμουφλαρισμένα. Οι άνθρωποι αυτοί είναι αδίστακτοι, δε φαντάζεστε τι είναι ικανοί να κάνουν. Θυμηθείτε τη Βιρμανία, παραλίγο να ρίξουν τη χώρα στην αναρχία». Στην ερώτηση του ξένου ανταποκριτή για το σχέδιο δράσης της FAP, ο κ. Fremont εξήγησε: «Έχουμε συστήσει μία αντι-οργάνωση, τους Φίλους του Κινέζικου Λαού, με σκοπό την καταγγελία των τρομοκρατών στις Αρχές. Θα μας βοηθήσει ο κάθε Κινέζος πατριώτης. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Πεκίνου θα έχουν ένα δισεκατομμύριο εθελοντές!». Στην παρατήρηση του ξένου ανταποκριτή ότι αυτό λέγεται χαφιεδισμός και ότι, στο κάτω κάτω, δεν υπάρχει καμία απόδειξη για την ύπαρξη της Άραμτσεκ, ο κ. Fremont τόνισε: «Μα τι λέτε τώρα! Θέλετε να σας πω συγκεκριμένα ονόματα; Θέλετε να σας αποκαλύψω για το δορυφόρο τους -ναι, καλά ακούσατε- που μόλυνε με υποσυνείδητα μηνύματα τον αγνό κινέζικο λαό; Ξέρω, όλα αυτά μοιάζουν σενάρια επιστημονικής φαντασίας, όμως ένα σας λέω: ευτυχώς που τον εντοπίσαμε και τον καταρρίψαμε». Έκτοτε ο ξένος ανταποκριτής αγνοείται.




Τρομοκράτες της Άραμτσεκ που εντοπίστηκαν εγκαίρως από τους Φίλους του Κινέζικου Λαού











Τα σημερινά ενημερωτικά σποτ του Συμβουλίου Ομόνοιας & Αλληλεγγύης της FAP τονίζουν από όλα τα κινέζικα ΜΜΕ: «Πάρε μέρος κι εσύ στους Αγώνες! Γίνε ο δωδέκατος παίκτης, μπορείς! Έλα στους Φίλους του Κινέζικου Λαού, εντόπισε τους τρομοκράτες και κατάγγειλέ τους στο πλησιέστερο αστυνομικό σου τμήμα! Δείξε έμπρακτα την αγάπη σου για τον αθλητισμό, τη χώρα σου και το λαό της! Γιατί η ασφάλεια των Αγώνων είναι υπόθεση όλων μας!».


Το Συμβούλιο Ομόνοιας & Αλληλεγγύης της FAP
H Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή εξέφρασε την πεποίθηση ότι οι κινεζικές Αρχές κάνουν τα πάντα για να εξασφαλίζουν την ασφάλεια των Αγώνων και για να προσφέρουν μία σπουδαία Τελετή Έναρξης. «Θα είναι κάτι αξέχαστο», σχολίασε ο εκπρόσωπος της οργανωτικής επιτροπής του Πεκίνου. «Μεγαλοπρεπές όσο και σεμνό, η Τελετή θα εμπνεύσει τα ιδεώδη του σεβασμού, της ισότητας και του ευ αγωνίζεσθαι, που αποτελούν πάγιες αξίες της χώρας μας».

Στιγμιότυπο από τη φαντασμαγορική Τελετή Έναρξης

Υγιής Δυσπιστία

Ο Darko Suvin δε χρειάζεται συστάσεις, κάποιοι από εσάς μπορεί να τον έχετε γνωρίσει και προσωπικά. Παραθέτω μία ενδιαφέρουσα μαρτυρία του:

"Πρέπει να ήταν το 1972 ή το '73 όταν για πρώτη φορά έπεσα επάνω στο έργο του Philip Dick ... Ρώτησα λοιπόν τον συνεκδότη μου, τον Dale Mullen, αν θα με άφηνε να βγάλω ένα τεύχος του περιοδικού μας, του Science-Fiction Studies, πάνω στη le Guin και στον Dick, ένα τεύχος που σύντομα έγινε δύο ξεχωριστά τεύχη ... Καθώς οργανώναμε το τεύχος, ανάμεσα στα άλλα βρήκα και το τηλέφωνο του Dick στη νότια Καλιφόρνια για να του ζητήσω μία συνεισφορά, την οποία και προσέφερε ευχαρίστως ... Οι συνομιλίες μας περιστρέφονταν σε θέματα εντελώς πρακτικά και ανάξια λόγου, εκτός από ένα περιστατικό αφότου έλαβε το τεύχος του SFS για το 1975. Διαμαρτυρήθηκε ήπια για τις παρατηρήσεις μου στα Γερμανικά του καθότι, όπως είπε, συνεννοήθηκε άψογα στο ξενοδοχείο του Μονάχου όπου έμεινε. Αυτό απεδείχθη ένα ακόμα παράδειγμα του ταλέντου του στη μυθοπλασία, γιατί τελικά ουδέποτε είχε πάει στο Μόναχο. Εκείνον τον καιρό όμως είχα πλήρη άγνοια για τις ψυχικές του περιπλοκές"

Όταν εξετάζει κάποιος τα γεγονότα 2-3-74, καλό είναι να διατηρεί μία υγιή δυσπιστία. Όλα (σχεδόν) βασίζονται αποκλειστικά σε διαβεβαιώσεις του ίδιου του Philip Dick. Όσο θλιβερό είναι να απορρίπτει κάποιος τα πάντα και να τα ερμηνεύει με όρους σχιζοφρένειας, άλλο τόσο αφελές είναι να γίνεται Παντελής Γιαννουλάκης και να καταπίνει αμάσητο το οτιδήποτε, μόνο και μόνο επειδή το δήλωσε ο Philip Dick.

Αν Δεν Υπήρχε Ο Philip Dick...

... δε θα υπήρχαν και πολλές ταινίες / ντοκιμαντέρ / τηλεοπτικές σειρές που όλοι είδαμε και αγαπήσαμε.

Η επιρροή του Dick στη σύγχρονη κουλτούρα είναι σίγουρα μεγάλη. Υπάρχει όμως μία συγκεκριμένη λογοτεχνική - κινηματογραφική ιδέα που πρώτος αυτός παρουσίασε και ανέπτυξε μέσα από τα βιβλία του: η ψεύτικη πραγματικότητα που κρύβει μία άλλη πραγματικότητα, οντολογικά διάφορη.
Η ιδέα ετούτη μπορεί να ονομαστεί ντίκεια και χρησιμοποιείται σε πολλές παραγωγές της μικρής ή της μεγάλης οθόνης που "μεταφέρουν" κάποιο έργο του Dick ή που "βασίζονται" σ' αυτό ή που "εμπνέονται" από αυτό.
Ή που το κλέβουν κατάφωρα...

1) Impostor (1962) - Πρόκειται για το 5ο επεισόδιο της βρετανικής τηλεοπτικής σειράς Out Of This World και βασίστηκε στο ομώνυμο διήγημα του PKD (1953). Το επεισόδιο προβλήθηκε στις 21 Ιουλίου 1962, σε σκηνοθεσία Peter Hammond - του ίδιου ανθρώπου που 17 χρόνια αργότερα θα έγραφε το αγαπημένο μου Ζαφείρι και Ατσάλι. Τη σειρά παρουσίαζε αυτός ο γνωστός κύριος.

2) VALIS (1978) - Αβάν-γκαρντ ταινία του ανεξάρτητου αμερικάνικου κινηματογράφου που έγραψε και γύρισε ο ροκ σταρ Έρικ Λάμπτον (γνωστός ως Mother Goose), περίφημη για τη μουσική του Brent Mini ("Συγχρονική Μουσική", βασίζεται σε ήχους που παράγονται τυχαία από Η/Υ). Λέγεται ότι το φιλμ είναι γεμάτο υποσυνείδητα μηνύματα και κρυφούς συμβολισμούς που ασκούν επιρροή στους ανύποπτους θεατές. Αναφέρεται ότι μία παρέα που παρακολούθησε το φιλμ, ο Κέβιν, ο Χορς, ο Ντέιβιντ και ο Φίλιπ, ίδρυσε κατόπιν την Κοινωνία του Ριπιδίου, συνάντησε την ενσαρκωμένη Θεϊκή Σοφία, έμαθε αλήθειες και μυστικά για τη ζωή και τον κόσμο μας, ενώ ο Χορς και Φίλιπ συγχωνεύτηκαν στο ίδιο πρόσωπο.

3) Blade Runner (1982) - Έπρεπε να περάσουν 20 ολόκληρα χρόνια για να βγει η πρώτη ταινία από βιβλίο του PKD. Και τι ταινία! Αυτή που συνήθως κατατάσσεται δεύτερη ή τρίτη καλύτερη ταινία ΕΦ όλων των εποχών. Τα πράγματα εδώ είναι γνωστά, όλοι έχουμε δει το Blade Runner, ξέρουμε ποιος το σκηνοθέτησε, ποιοι έπαιζαν, ποιος έχει γράψει τη μουσική κ.λπ. Αν, πράγμα εντελώς απίθανο, υπάρχει κάποιος που δεν ξέρει τα παραπάνω, ας σπεύσει εδώ και μετά ας κάνει την αυτοκριτική του.
Η ταινία, ως γνωστόν, βασίστηκε στο Do Androids Dream Of Electric Sheep? (1968). Ο ίδιος ο Philip Dick πρόλαβε να δει μόνο τα γυρίσματά της και μία version πριν από το τελικό μοντάρισμα. Είχε μάλιστα αντιδράσει αρνητικά στην αρχή, επειδή το έργο εξελισσόταν σε κάτι διαφορετικό από το δικό του βιβλίο, τελικά όμως γοητεύτηκε από την υπέροχη ατμόσφαιρά του.

4) Πρωινή Περίπολος (1987) - Ναι, η ταινία του Νίκου Νικολαΐδη. Δεν την έχω δει, όμως λέγεται ότι έχει ένα απόσπασμα από κείμενο του Philip Dick. Ξέρει κάποιος κάτι;

5) The Trouble With Dick (1987) - Ταινία που υποτίθεται ότι εμπνέεται από τον ίδιο τον PKD και τη ζωή του. Ο ήρωας, συγγραφέας ΕΦ ονόματι Dick Kendred (Kendred ήταν το μεσαίο όνομα του Philip Dick), προσπαθεί να γράψει ανάμεσα σε διάφορους γυναικείους πειρασμούς και ταυτόχρονα συγχέει την πραγματικότητα με αυτήν του βιβλίου του. Η ταινία είναι κωμωδία.

6) Total Recall (1990) - Ο Άρνολντ στον Άρη με εμφυτευμένες αναμνήσεις• η ταινία που ξεκίνησε την τιμημένη παράδοση της μετατροπής των έργων του Philip Dick σε action movies. Η "έμπνευση" της ταινίας ήταν το διήγημα We Can Remember It For You Wholesale που δημοσιεύτηκε το 1966 και νομίζω ότι ήταν αυτή που έκανε (σχετικά) γνωστό τον PKD στην Ελλάδα• έχω την αίσθηση ότι προηγουμένως τον ήξερε μόνο μια χούφτα κόσμος.

7) Megaville (1990) - Χαμηλού κόστους sci-fi ταινία για έναν δυστοπικό μελλοντικό κόσμο, ο οποίος όμως παρουσιάζει πολλές ομοιότητες με τον κόσμο του A Scanner Darkly.

8) Confessions d'un Barjo (1992) - Δεν ξέρω σχεδόν τίποτα γι' αυτήν την γαλλοκαναδική ταινία που μεταφέρει στον κινηματογράφο το Confessions Of A Crap Artist (1975), αόριστα αυτοβιογραφικό και καθόλου ΕΦ βιβλίο του PKD. Οι κριτικές που έχω διαβάσει είναι πάντως καλές.

9) Drug-Taking And The Arts (1994) - Ο εύγλωττος τίτλος φανερώνει και το μήκος κύματος αυτού του ντοκιμαντέρ. Κατά τη διάρκειά του διαβάζονται αποσπάσματα τόσο από το A Scanner Darkly (1977) όσο και από άλλα κλασικά κείμενα διαφόρων λογοτεχνών (των Rimbaud, Baudelaire, Thomas de Quincey, Edgar Allan Poe κ.α.), όλα περί ναρκωτικών και τέχνης.

10) Screamers (1995) - Πολύ καλή ταινία που πέρασε μάλλον απαρατήρητη και αποτελούσε αρκετά πιστή μεταφορά του ντίκειου διηγήματος Second Variety (1953). Οι ηθοποιοί ήταν άγνωστοι, η παραγωγή ήταν χαμηλού κόστους, όμως το τελικό αποτέλεσμα βγήκε περίφημο. Όλοι όσοι αγαπούν τις περιπέτειες μυστηρίου και τρόμου, θα πρέπει να ψάξουν οπωσδήποτε να βρουν το Screamers.

11) Underground (1995) - Το βραβευμένο φιλμ του Emir Kusturica. Πώς η ελίτ ξεγελά τον απλό κόσμο, τον αναγκάζει να ζει υπόγεια και να κατασκευάζει όπλα για έναν πόλεμο που υποτίθεται ότι συνεχίζεται ακόμη. Ωραία ιδέα, μόνο που ήταν του Philip Dick από το Penultimate Truth (1964).

12) The Nervous Breakdown of Philip K. Dick (1996) - Η Καλιφόρνια του 1968 μέσα από τα μάτια του PKD• ένα ταξίδι παράνοιας μέσα σε έναν εχθρικό κόσμο, γεμάτο από την ψυχεδέλεια της εποχής των χίπις και τον ολοκληρωτισμό του γερουσιαστή Μακάρθυ. Το φιλμάκι είναι διάρκειας μόλις είκοσι λεπτών και δεν ξέρω τίποτα άλλο γι' αυτό.

13) Abre Los Ojos (1997) - Τα πιο ωραία λαϊκά σε σπίτια με μωσαϊκά τα είχαμε χορέψει. Και τις πιο ωραίες μεταφορές του Dick σε ανύποπτες ταινίες τις είχαμε παρακολουθήσει. Το υπέροχο Abre Los Ojos (ομού και το Vanilla Sky) δε "μεταφέρει" φυσικά κάποιο συγκεκριμένο βιβλίο του PKD, όμως η όλη σύλληψή του είναι 100% ντίκεια. Η πραγματική ζωή που συμπλέκεται με την πλασματική ζωή, οι εμφυτευμένες αναμνήσεις, το ξετύλιγμα της πλοκής μέχρι το τρομερό σοκ της αποκάλυψης... όλα αυτά είναι κληρονομιά του Philip Dick. Για παραισθήσεις καλές φημίζεται.

14) The Truman Show (1998) - Κάποιες ταινίες "εμπνεύστηκαν" από βιβλία του Philip Dick, κάποιες άλλες "βασίστηκαν" σε βιβλία του, τουλάχιστον αναφέρουν το όνομά του. Το The Truman Show όμως ήταν κατάφωρη κλοπή. Οι λωποδύτες ήταν ο σκηνοθέτης Peter Weir με τον σεναριογράφο Andrew Niccol, και αντικείμενο της κλοπής ήταν το βιβλίο Time Out Of Joint που δημοσίευσε ο Philip Dick το 1959.
Από την άλλη μεριά, το φιλμ ήταν πάρα πολύ καλό και επιτύγχανε να μεταδώσει στο θεατή την κεντρική ντίκεια ιδέα: το υπαρξιακό σοκ της αποκάλυψης πως όλος ο κόσμος και η ζωή του πρωταγωνιστή υπήρξαν ερζάτς.

15) Dark City (1998) - Γνωστό ΕΦ θρίλερ του ελληνοαυστραλού Alex Proyas, γύρω από έναν άνθρωπο που ανακαλύπτει ότι ο κόσμος του είναι ψεύτικος και ελεγχόμενος από κάποια φοβερά όντα. Πίσω στο 1954, ο Philip Dick είχε δημοσιεύσει ένα μικρό διήγημα, το Adjustment Team, γύρω από έναν άλλο άνθρωπο που ανακαλύπτει ότι ο κόσμος του είναι ψεύτικος και ελεγχόμενος από κάποια φοβερά όντα. Η υπόλοιπη πλοκή του διηγήματος μοιάζει καταπληκτικά με την υπόθεση της ταινίας. Προφανώς το φιλμ έπεσε σε κάποια χρονοδίνη και προβλήθηκε 44 χρόνια στο παρελθόν, το είδε ο Dick και έκλεψε την υπόθεσή του.

16) Total Recall 2070 (1999) - Τηλεοπτική σειρά γερμανοκαναδικής παραγωγής που συνουσιάζει το We Can Remember It For You Wholesale και το Do Androids Dream Of Electric Sheep? Γυρίστηκαν 22 επεισόδια και μετά σταμάτησε. Οι παραγωγοί κατόπιν γύρισαν και ταινία από το υλικό της σειράς, χωρίς όμως ιδιαίτερη επιτυχία.

17) eXistenZ (1999) - Εξαιρετική ταινία του David Cronenberg, που ούτε ο ίδιος δεν αρνείται τις επιρροές της: το διήγημα The Days Of Perky Pat (1963) του Philip Dick που λίγο αργότερα αναπτύχθηκε στο περίφημο βιβλίο The Three Stigmata Of Palmer Eldritch (1964).
Στη σκηνή που ο Τεντ Πίκουλ και η Αλέγκρα Γκέλερ κρύβονται σε ένα μοτέλ μετά την απόπειρα δολοφονίας, το φαγητό που παράγγειλαν έρχεται σε σακούλες που γράφουν Perky Pat.

18) The Matrix (1999) - Quiz: Ποιος ήταν ο αμερικάνος συγγραφέας που πρωτοέγραψε για το Matrix, μόνο που το είχε ονομάσει "Μαύρη Σιδερένια Φυλακή"; Πού βασίζεται όλη η κεντρική ιδέα της ταινίας;
Hint: Είναι ο ίδιος συγγραφέας που είδε τον κόσμο να αποτελείται μόνο από πληροφορία. Αυτός που σε ένα δοκίμιό του το 1977 υπέθεσε την ύπαρξη πολλαπλών πραγματικοτήτων που υπερτίθενται του "μητρικού κόσμου" (matrix world) και έναν Προγραμματιστή που κατασκευάζει το matrix world.
Όποιος τον βρει, κερδίζει ένα πήλινο βάζο που μέσα του κοιμάται ο Θεός.

19) The Thirteenth Floor (1999) - Καλή ταινία, βασισμένη σε γερμανική τηλεοπτική σειρά του '70. Να τη δείτε οπωσδήποτε, μετά να διαβάσετε το Ubik, το We Can Remember It For You Wholesale και άλλα έργα του Dick. Θα με δικαιολογήσετε απόλυτα που το συμπεριλαμβάνω στη λίστα.

20) Memento (2000) - Αμνησία, υποβολή, ψεύτικες αναμνήσεις, ψεύτικο παρελθόν, ψεύτικη ζωή... Κάτι έχουν να κάνουν όλα αυτά και με τα έργα του Philip Dick, έτσι δεν είναι;

21) Impostor (2001) - Τριάντα εννέα χρόνια μετά την πρώτη μεταφορά του ομώνυμου διηγήματος στην τηλεόραση, ήρθε και η μεταφορά του στον κινηματογράφο - που καλύτερα να μην ερχόταν ποτέ γιατί ήταν σκέτη απογοήτευση. Δεν έχω να πω περισσότερα, νευριάζω και μόνο που το σκέφτομαι.
Ψέμματα, έχω να πω κάτι ακόμα: μην το δείτε, θα χάσετε το χρόνο σας.

22) Vanilla Sky (2001) - Βλέπε Abre Los Ojos (1997).

23) Waking Life (2001) - "H πνευματική υγεία είναι τρέλα εφαρμοσμένη σε χρήσιμους σκοπούς και η ζωή που ζούμε στον ξύπνιο μας είναι όνειρο ελεγχόμενο". Τάδε έφη George Santayana και η πολύ φιλοσοφική αυτή ταινία αναπτύσσει διεξοδικά το ρητό του ισπανοαμερικάνου φιλόσοφου. Ανάμεσα στ' άλλα, το φιλμ πραγματεύεται και ένα δοκίμιο του Philip Dick. Ο σκηνοθέτης της ταινίας και φαν του PKD, Richard Linklater, πέντε χρόνια αργότερα θα γυρίσει και το A Scanner Darkly (2006).

24) Minority Report (2002) - Να κι ο Steven Spielberg! Ξέθαψε ένα σχετικά άγνωστο διήγημα του PKD από το 1956 και έφτιαξε μία πολύ ενδιαφέρουσα και καλογυρισμένη ταινία που η πλοκή της διαδραματιζόταν στο 2054. Για να απεικονίσει εύλογα τη ζωή στο μέλλον, χρειάστηκε τη βοήθεια 15 ειδικών (φυσικών, κοινωνιολόγων, αρχιτεκτόνων κ.α.) και εκατό εκατομμυρίων $.
Φυσικά, το Minority Report του Spielberg έχει μικρή σχέση με αυτό του Philip Dick. Θα πρέπει να θεωρήσουμε κι εδώ ότι το έργο "εμπνεύστηκε" από το διήγημα. Ευχάριστη έκπληξη: η μόνη ταινία του Spielberg (μαζί με το Μόναχο) που δεν έχει αυτά τα ξενέρωτα συναισθηματικά ξεσπάσματα στα οποία αρέσκεται ο εμπορικός σκηνοθέτης και αφαιρούν όλη τη γοητεία του έργου.

25) Paycheck (2003) - Άλλη μία "μεταφορά", άλλο ένα διήγημα του Dick που μετατρέπεται σε περιπέτεια δράσης. Δεν μπορεί να πει κάποιος ότι ήταν κακή ταινία, ούτε όμως και καλή. Απλώς απογοητεύει η ρηχή ματιά με την οποία κάποιοι σκηνοθέτες βλέπουν τα έργα του Dick. Λεπτομέρεια: το 1954 ο Philip Dick πήρε αμοιβή $195 για το διήγημά του. Σήμερα οι κληρονόμοι του έλαβαν $2.000.000 για τα δικαιώματα της ταινίας.

26) Eternal Sunshine Of A Spotless Mind (2004) - Εντάξει, δεν πρόκειται για καθαυτό "μεταφορά", ούτε "βασίστηκε" ακριβώς σε κάποιο έργο του Dick...
Θα το θέσω ως εξής: αν δεν υπήρχε το We Can Remember It For You Wholesale, δεν θα υπήρχε ούτε αυτή η πολύ ωραία ταινία!

27) A Scanner Darkly (2006) - Επιτέλους, ήρθε και η πρώτη μεταφορά (χωρίς εισαγωγικά) ενός έργου του Philip Dick στον κινηματογράφο! Πολύ περισσότερο, το A Scanner Darkly ήταν η πρώτη ταινία που προσπαθούσε πραγματικά να μείνει πιστή στο ύφος και στο πνεύμα του συγγραφέα, να μεταφέρει την οπτική του γωνία αυτούσια. Μπορούμε να πούμε ότι από το 2006 και μετά, ο Philip K. Dick άρχισε να γίνεται σκοπός για τους παραγωγούς του Χόλυγουντ, όχι απλώς μέσον.
Φυσικά, είναι αδύνατον να χωρέσεις σε μία ταινία όλο το υλικό του αντίστοιχου βιβλίου, οποιουδήποτε βιβλίου. Τουλάχιστον όμως το Scanner περιέχει τόσο πολύ Philip Dick, ώστε μπορεί κάποιος να γνωρίσει τον συγγραφέα μέσω της ταινίας.
Απολαύστε υπεύθυνα.

28) Next (2007) - Ταινία με τον Nicolas Cage και την Julianne Moore που βασίζεται αόριστα στο διήγημα The Golden Man (1954). Για την ακρίβεια, οι σεναριογράφοι πήραν την κεντρική ιδέα του διηγήματος και έφτιαξαν μία περιπέτεια, από αυτές που το Χόλυγουντ παράγει με το κιλό. Προς τιμήν τους, αναφέρουν τον Philip K. Dick στους συντελεστές του σεναρίου.

29) La Habitación Contigua (2007) - Ισπανικό φιλμάκι 8 μόλις λεπτών, με έναν νεαρό άντρα που παίρνει χρήματα από έναν άγνωστο προμηθευτή προκειμένου να δοκιμάζει μία χημική ουσία. Στους τίτλους τέλους αναφέρεται και το όνομα του Philip K. Dick. Μπορείτε να το δείτε όλο (με αγγλικούς υπότιτλους) εδώ και ο ισπανικός τίτλος σημαίνει: "Το Διπλανό Δωμάτιο".

30) Your Name Here (2008) - Πολλές ταινίες έχουν εμπνευστεί από έργα του Philip Dick. Να όμως και μία ταινία που εμπνεύστηκε από τον ίδιο τον Philip Dick! Φρέσκια παραγωγή χαμηλού προϋπολογισμού που μόλις βγήκε στις αμερικάνικες αίθουσες. Αφηγείται την ιστορία του William J. Frick, ενός φτωχού συγγραφέα ΕΦ που σε κάποια στιγμή ανακαλύπτει ότι... ζει μέσα σε μία νουβέλα του! Δείτε το trailer εδώ.

31) The Man In The High Castle (2008) - Το τρέιλερ της ταινίας εδώ (ΟΚ, δεν υπάρχει καμία τέτοια ταινία ακόμα, πρόκειται απλώς για ένα τρέιλερ που φτιάξαν ορισμένοι σπουδαστές στα πλαίσια εργασίας για τη σχολή τους! Να κι ακόμα ένα τρέιλερ).

32) Screamers: The Hunting (2009) - Κάποιου είδους συνέχεια του αρχικού που βγήκε στους κινηματογράφους τον περασμένο Φλεβάρη. Αυτοί που την είδαν, δε δείχνουν να ξετρελάθηκαν.

33) Radio Free Albemuth (2010) - Αρχικά είχε ανακοινωθεί για τον Ιούνιο του 2008, όμως τώρα είναι άγνωστο πότε θα βγει στις αίθουσες. Μία ερμηνεία είναι ότι ο χρόνος έχει σταματήσει στο 70 μ.Χ., ζούμε ακόμα στην αρχαία Ρώμη, οπότε έχουμε πολύ καιρό μπροστά μας μέχρι να δούμε την ταινία. Μία άλλη ερμηνεία είναι ότι είδαμε όντως την ταινία αλλά δεν τη θυμόμαστε, γιατί όλες οι αναμνήσεις μας είναι εμφυτευμένες. Τέλος, μία άλλη ερμηνεία είναι ότι η παραγωγή της ταινίας βαδίζει με ρυθμούς ελληνικού Δημοσίου.
UPDATE: Βγήκε τελικά μέσα στο 2010 (νάτη). Ελπίζω κάποτε να μ' αξιώσει ο Θεός να τη δω γιατί είναι από τα αγαπημένα μου βιβλία...

34) The Owl In Daylight (2010) - Ταινία που θα βασίζεται στο τελευταίο, ανολοκλήρωτο και ουδέποτε εκδοθέν βιβλίο του PKD. Καλή ακούγεται.

35) The Adjustment Bureau (2011) - Θα βγει στις αίθουσες τις Αμερικής τον Μάρτιο του 2011 και θα βασίζεται στο διήγημα "Adjustment Team". Ο PKD αναφέρεται στους συντελεστές του σεναρίου μαζί με κάποιον George Nolfi, ο οποίος μάλλον θα ανέλαβε να πάρει το διήγημα και να το κάνει περιπέτεια...

36) Ubik (2011) - Ο ίδιος ο PKD είχε ήδη γράψει από το 1974 ένα σενάριο για το Ubik (1969). Η ταινία δε θα το χρησιμοποιήσει, θα είναι κάτι εντελώς διαφορετικό αν/όταν ολοκληρωθεί. Δε θέλω να είμαι απαισιόδοξος, όμως φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για τον Philip Dick χωρίς τον Philip Dick...

37) Flow My Tears, The Policeman Said (2011) - Για να δούμε, για να δούμε... Προς το παρόν, δεν ξέρουμε σχεδόν τίποτα για την ταινία.

38) The Man In The High Castle (2011 μάλλον) - Το σκηνοθετεί ο Ridley Scott (Blade Runner) και πρόκειται για σειρά του BBC διάρκειας 4 ωρών. Βρίσκεται ήδη σε παραγωγή τώρα (Νοέμβριος 2010). Είμαι σίγουρος ότι θα βγει κάτι καλό.

39) King Of The Elves (2012) - Μετά τον Βασιλιά Των Λιονταριών, τα στούντιο της Walt Disney απειλούν να μεταφέρουν σε καρτούν και τον Βασιλιά Των Ξωτικών. Μόνο που αυτό το τελευταίο είναι ένα υπέροχο διήγημα του PKD (1953) και αν τολμήσουν να το μετατρέψουν σε ηθικοπλαστικό παιδικό μελό, θα ψαλιδίσω τα αυτιά του Μίκυ Μάους.
UPDATE: Τελικά δε μοιάζει να είναι και πολύ ζωντανό αυτό το project.

40) The Short, Happy Life of the Brown Oxford (?) - Η Miramax έχει αγοράσει τα δικαιώματα από αυτό το παλιό (1952) διηγηματάκι του Philip Dick, έχει ανακοινώσει ότι θα το γυρίσει σε ταινία και ότι το σενάριο είναι ήδη έτοιμο δια χειρός Craig Mazin (ένας από τους εμπορικότερους σεναριογράφους της). Εν αναμονή.

41) Σύμπαν (διαχρονικά) - Αποτελεί πια κοινό μυστικό ότι η πραγματικότητα έχει αρχίσει να μετατρέπεται σε έργο του Philip Dick, οπότε του χρωστάμε όχι μόνο την ψυχαγωγία μας αλλά και την ίδια την ύπαρξή μας. Η παραγωγή μας είναι προσεγμένη και οι ερμηνείες μας ικανοποιητικές, όμως το σενάριο κάνει κοιλιές και ο Σκηνοθέτης στερείται πρωτοτυπίας. Καταληκτικά, είμαστε σίγουρα μία καλή ταινία που αποζημιώνει τον θεατή για το χρόνο του, όμως δε θα γραφτούμε και στην ιστορία της έβδομης τέχνης.
Ακούγονται φήμες για ένα sequel που θα βγει σύντομα λόγω της μεγάλης μας εμπορικής επιτυχίας: Σύμπαν Reloaded.




Ένας σχιζοφρενής ονόματι Philip K. Dick έκανε συγγραφική καριέρα με τις παραισθήσεις του για το σύμπαν
Ένα σχιζοφρενικό σύμπαν έκανε τις παραισθήσεις του άνθρωπο, ο οποίος πήρε το όνομα Philip K. Dick
Ένα παραισθησιογόνο θέλησε να κάνει συγγραφική καριέρα και μετέτρεψε τον Philip K. Dick σε ένα ολόκληρο σύμπαν
Μία παραίσθηση με το όνομα Philip K. Dick μετέτρεψε τη συγγραφική της καριέρα σε σύμπαν
Ένας φίλιππος έκανε τις σχιζοφρενικές του παραισθήσεις άνθρωπο ονόματι Σύμπαν K. Dick
[Patrick Deese]



Τέλος, αν δεν υπήρχε ο Philip Dick δε θα υπήρχαν ούτε:
- Τα video games Blade Runner, Minority Report και Ubik.
- Η όπερα VALIS.
- Αυτό το τραγούδι του Βασίλη Παπακωνσταντίνου σε στίχους Κώστα Τριπολίτη και μουσική Θάνου Μικρούτσικου.