Bring Me The Head Of Philip K. Dick

Τον τίτλο του Ιππότη της Λεγεώνας της Τιμής θα φέρει στο εξής η γνωστή ηθοποιός Μιμή Ντενίση. Η τελετή θα πραγματοποιηθεί παρουσία πολλών φίλων της τιμώμενης, ειδικότερα από τον χώρο της πολιτικής, των γραμμάτων και της τέχνης

Bring me the head of Philip K. Dick
I’ve had enough of this reality shtick
Open it wide with paranoid meat cleaver
And set the bugs free from the surveillance receiver


Στην ομιλία του κατά την διάρκεια της τελετής, ο υπουργός Πολιτισμού Αντώνης Σαμαράς αναφέρθηκε στο θεσμό των Κρατικών Βραβείων. Διαπίστωσε «σοβαρά βήματα, που έγιναν τα τελευταία χρόνια» και παράλληλα, την ανάγκη αναβάθμισης του θεσμού, σε «πιο αντιπροσωπευτικό και λιγότερο γραφειοκρατικό»

Let them run wild over bodies and bureaucracy
Let them reveal the truth about modern democracy
- a ubiquitous lie that we all must endure
while our freedom’s worth less than combustible manure
which is mined with expendable and low cost man-hours
from the sallow earth mother by the corrupt superpowers


Ευκαιρία να καταγραφεί στις κάλπες η δυσαρέσκεια απέναντι στα δύο κόμματα που οδήγησαν στην σημερινή κρίση, χαρακτήρισε ο κ. Τσίπρας τις ευρωεκλογές. «Το δίλημμα που έχουμε μπροστά μας είναι ή μία από τα ίδια ή αλλαγή σελίδας. Ή επιβεβαίωση των δύο κομμάτων που με την πολιτική τους δημιούργησαν την κρίση ή φυγή προς τα μπρος και στροφή στα αριστερά»

No spandex or lurex here, no patriotic power factor
No spider-sense tingle in the nuclear reactor
Nor justice league guided by the ethos of purity
Or daredevil flights at the walls of absurdity


Σε «καθολική στράτευση για νικηφόρα μάχη» καλεί το ΚΚΕ τα μέλη και τους οπαδούς του, εν όψει των ευρωεκλογών. Η ΚΕ του κόμματος ζητά από την εργατική τάξη και τη νεολαία να μετατρέψουν «το διάστημα μέχρι τις ευρωεκλογές σε περίοδο λαϊκής αφύπνισης και πάλης κατά της ΕΕ, της πλουτοκρατίας και των κομμάτων τους, που φορτώνουν τις συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης στους εργαζόμενους», επισημαίνοντας ότι είναι ανάγκη να αναδειχθεί ολόπλευρα ενισχυμένο το ΚΚΕ, «η μόνη πολιτική δύναμη που είπε την αλήθεια»

Just pinstripe and braces and receding hairline
Expanding bank balance and waste-filled waistline
Greed and control and the amassing of wealth
While we fret and bemoan our declining mental health


Για πολιτική που προκαλεί ανασφάλεια, κατηγόρησε την κυβέρνηση ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Γιώργος Παπανδρέου. «Τώρα είναι η ώρα να αλλάξει πορεία η χώρα» συνέχισε, επαναλαμβάνοντας την πρότασή του για πρόωρες εκλογές. «Ας δώσουμε το λόγο στον ελληνικό λαό για να αποφασίσει: ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ; Με τους τραπεζίτες ή με τους πολίτες; Κοινωνική ευαισθησία ή αναλγησία;»

Disorders created to market the readymade cure
by science and religion we are marched to the door
to face the abyss we were led to ignore
to be caught by surprise as we fall through the floor


«Είμαι αποφασισμένος να προχωρήσω σταθερά στο δρόμο της ευθύνης, στο δρόμο που πίστεψα και πιστεύω για το καλό του τόπου» συνέχισε ο κ. Καραμανλής: «Ο δρόμος είναι ανηφορικός, δύσκολος, γεμάτος αντιξοότητες. Δεν έχω και δεν είχα ποτέ κανένα δίλημμα. Έκανα από την αρχή ξεκάθαρη επιλογή και από αυτή δεν πρόκειται να λοξοδρομήσω. Δεν θα καταφύγω σε λαϊκισμούς που μπορεί να αποδειχθούν επιζήμιοι για τον τόπο. Πρώτη και τελευταία έγνοια είναι το συλλογικό, το κοινωνικό και το εθνικό συμφέρον»

So bring me the head of Philip K. Dick
His scanner illuminates the simplest of tricks
That lurks in the sleeves of those amateur magicians
Who we hold up to be our elected politicians


(Το ποίημα του Pisces Iscariot από The Far Queue, η φωτογραφία κυκλοφορεί ευρέως τώρα τελευταία στο internet)

Σοκ!

Όλα ψέμματα...
Εικονική η διαμάχη ΝΔ - ΠΑΣΟΚ

Οι δύο κομματικές ελίτ τα είχαν βρει μεταξύ τους

Αθήνα


Στημένη υπήρξε η διαμάχη ΝΔ & ΠΑΣΟΚ που κυριάρχησε στην πολιτική ζωή της Ελλάδας τα τελευταία 30 χρόνια. Όλες οι κόντρες, το θανάσιμο μίσος, οι διαξιφισμοί και τα debate ήταν ενορχηστρωμένα βάσει σχεδίου για το αμοιβαίο μοίρασμα της εξουσίας και την εκμετάλλευση των απλών οπαδών. Αυτοί οι τελευταίοι ζούσαν παραπλανημένοι και δούλευαν ακατάπαυστα κερδίζοντας ψήφους, τις οποίες χρησιμοποιούσαν τα μέλη των ελίτ για την πολυτελή τους διαβίωση. Όσο για τους Προέδρους των δύο μεγάλων κομμάτων, δεν ήταν παρά οπτικά εφέ της τηλεόρασης, κατασκευασμένα με τη βοήθεια Η/Υ, για να κρατάνε τις μάζες κοιμισμένες και να καλλιεργούν την πεποίθηση ότι η διαμάχη συνεχίζεται σφοδρή. Αυτήν την αποκάλυψη έκανε χθες ένας οπαδός του ΠΑΣΟΚ όταν αναρριχήθηκε από την Τοπική του Οργάνωση στην κομματική ιεραρχία, μόνο και μόνο για να ανακαλύψει ότι ο πολιτικός κόσμος όπως τον ήξερε ήταν μία εικονική πραγματικότητα.



Ο Πρόεδρος της ΝΔ: computer generated animation


"Από την εποχή του Αντρέα ήμουν ένας αφοσιωμένος εργάτης της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης" δήλωσε ο οπαδός, τα στοιχεία του οποίου βρίσκονται στη διάθεσή μας. "Κόλλησα αφίσες, οργάνωσα συγκεντρώσεις, έγραψα συνθήματα. Κάθε χρόνο στο Κιλελέρ, στην πορεία της Πρωτομαγιάς -τη σωστή, αυτή της ΓΣΕΕ, όχι τις άλλες. Κι εγώ δεν ξέρω πόσες φορές φώναξα:
ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά. Έβλεπα τον Γιώργο στην τηλεόραση και τον χαιρόμουν. Έβλεπα τον Κώστα και τον έβριζα. Έδινα στο κόμμα κοντά 15 ψήφους το μήνα κι ούτε BMW έβγαλα ούτε στο Δημόσιο διορίστηκα, τίποτα. Επιτέλους, μετά από τόσα χρόνια προσφοράς, με χώσαν οι σύντροφοι σε μία επιτροπή του κόμματος (συγκεκριμένα, στην "Επιτροπή για την Παγκόσμια Προοδευτική Διακυβέρνηση και τη Δημοκρατική Αλληλεγγύη"), να μπω κι εγώ λίγο στα πράματα. Τι ανακάλυψα όμως όταν ανέβηκα στους τελευταίους ορόφους της Χαριλάου Τρικούπη; Ότι τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ συνεργάζονταν κανονικά με τα στελέχη της ΝΔ και μοιράζονταν την εξουσία. Ενώ εμείς, τα κορόιδα, τους δίναμε ψήφους. Η δουλειά ήταν προμελετημένη, καρφωτή και δουλεμένη. Κι αυτή ήταν μόνο η προτελευταία αλήθεια. Η τελευταία ήταν πως ούτε Γιώργος υπήρχε, ούτε Κώστας. Οπτικά εφέ της τηλεόρασης..."



O Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ (αναβαθμισμένη έκδοση 1.2)


Ο οπαδός διαπίστωσε μετά από έρευνα ότι η διαμάχη ΝΔ & ΠΑΣΟΚ είχε τελειώσει το 1989, επί Οικουμενικής Κυβέρνησης Ζολώτα. Τότε ήταν που τα κορυφαία στελέχη των δύο κομμάτων τα βρήκαν μεταξύ τους, συμφώνησαν στο μοίρασμα της εξουσίας και συνέχισαν να καλλιεργούν στους οπαδούς την πεποίθηση ότι η αντιπαράθεση συνεχίζεται σφοδρή. Κατασκευάστηκαν σε στούντιο και από εξειδικευμένους τεχνικούς δύο Πρόεδροι 1.1, Κώστας & Κώστας, για να απευθύνονται μέσω της τηλεόρασης στους οπαδούς και να τους εμπνέουν κομματική αφοσίωση. Λίγο αργότερα, ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ αναβαθμίστηκε στη νέα, βελτιωμένη έκδοση 1.2 με την κωδική ονομασία Γιώργος. Τα υψηλόβαθμα στελέχη των δύο κομμάτων εντωμεταξύ ωφελήθηκαν πλουσιοπάροχα από την ψηφοφορική εκμετάλλευση των οπαδών και οικειοποιήθηκαν πολυτελέστατες γαιοκτησίες στις οποίες και διαβίωναν.



Χαρακτηριστική γαιοκτησία στελέχους της ΝΔ


"Είμαστε συγκλονισμένοι, όλα τα παιδιά, έχουμε χάσει τη γη κάτω απ' τα πόδια..." έλεγε σήμερα στον ρεπόρτερ μας ένας έκπληκτος όσο και εξοργισμένος οπαδός της ΝΔ. "Τόση προσπάθεια, τόσοι αγώνες για να ρίξουμε τη χούντα του ΠΑΣΟΚ, και ήταν όλα μια συνωμοσία! Ο Κώστας μας, ο καταλληλότερός μας, που τον καμαρώναμε στην τηλεόραση, γέννημα θρέμμα υποτίθεται του κόμματος και της ΟΝΝΕΔ, ήταν τελικά μια εικόνα! Ένα μικυμάους! Θα τους πάρει ο διάολος και θα τους σηκώσει όλους. Όλ' αυτά τα χρόνια μάς ταΐζαν παραμύθι, ότι και καλά η σύγκλιση είναι αδύνατη, ότι τάχα μου έχουμε προγραμματικές διαφορές, αυτοί τα 'χαν κιμιάσει και βγάλαν τις βιλάρες τους, ενώ εμείς μέναμε σε υπόγειες γκαρσονιέρες στο Παγκράτι. Θα τους πάρει ο διάολος όλους..."



Γαιοκτησία στελέχους του ΠΑΣΟΚ, μερική άποψη

Η Προτελευταία Αλήθεια (1964)

Στο φιλμ Underground του Εμίρ Κουστορίτσα, μία ομάδα ανθρώπων ζει κλεισμένη σ' ένα υπόγειο και κατασκευάζει όπλα πιστεύοντας ότι ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος συνεχίζεται ακόμη, ενώ η ελίτ ζει πλουσιοπάροχα παραμυθιάζοντας τους εγκλείστους. Πολύ ωραία έμπνευση, μόνο που είναι κλεμμένη.

Ήταν το 1964, όταν δημοσιεύτηκε Η Προτελευταία Αλήθεια του Φίλιπ Ντικ, ένα έργο που βαθμολογήθηκε χαμηλά από τους κριτικούς και σχεδόν αγνοήθηκε από το αναγνωστικό κοινό, ενώ ο ίδιος ο συγγραφέας του αποφάνθηκε αργότερα: "σίγουρα δεν είναι από τα σημαντικά βιβλία μου, έχει όμως μερικές καλές ιδέες". Πράγματι.

Υποτίθεται λοιπόν ότι έχει ξεσπάσει ο Γ' Παγκόσμιος Πόλεμος ανάμεσα στους συμμάχους των ΗΠΑ και σ' αυτούς της Σοβιετικής Ένωσης. Οι εχθροπραξίες γρήγορα κλιμακώνονται, γίνεται χρήση πυρηνικών και η Γη καθίσταται αβίωτη. Η πλειοψηφία της ανθρωπότητας κρύβεται σε υπόγεια καταφύγια και κατασκευάζει ρομπότ για τον πόλεμο, ενώ στην επιφάνεια απομένουν λίγοι υψηλόβαθμοι στρατιωτικοί, μερικοί γραφειοκράτες, καθώς και ο "Προστάτης", ανώτατος πολιτικός και στρατιωτικός ηγέτης που εμψυχώνει τους εγκλείστους από την τηλεόραση. Αυτή είναι και η μόνη επαφή του κόσμου με την επιφάνεια, πέρα από τους κομισάριους που κατεβαίνουν συνεχώς και επιβάλλουν νόρμες παραγωγής για τα υπόγεια εργοστάσια.
Ώσπου μια μέρα, μετά από δεκαπέντε χρόνια ζωής κάτω από το έδαφος, ένας έγκλειστος ανεβαίνει λαθραία επάνω και αντικρίζει κάτι... διαφορετικό από αυτό που περίμενε: ο πόλεμος έχει τελειώσει από καιρό, οι δύο πρώην αντιμαχόμενες ελίτ τα έχουν βρει μεταξύ τους και έχουν διαμοιράσει την υφήλιο σε γαιοκτησίες, μέσα στις οποίες ζούνε άνετα χάρη στα ρομπότ των υπόγειων σκλάβων. Όσο για τον "Προστάτη" και τα πολεμικά ανταποκριθέντα της τηλεόρασης, είναι όλα οπτικά εφέ. Κατασκευασμένα. Ψεύτικα.
Μέχρι εδώ, η ιδέα του Ντικ είναι περίφημη και πρωτότυπη. Από αυτό και μόνο θα μπορούσε να γράψει ένα πρώτης τάξεως μυθιστόρημα με ολοφάνερο πολιτικό μήνυμα. Δεν μπόρεσε όμως ν' αντισταθεί στον πειρασμό και να φορτώσει την υπόθεση με άφθονες και μάλλον περιττές υποπλοκές, καθώς και με έναν χρονοταξιδιώτη που περιπλέκει αναίτια την όλη κατάσταση. Αντί να αναπτύξει περισσότερο τις άσχημες συνθήκες διαβίωσης των εγκλείστων σε αντίθεση με την ευμάρεια της ελίτ και να οδηγήσει την αφήγηση σε ένα τελικό ξεσκέπασμα και εξέγερση, προτίμησε να την αναλώσει σε περιπλοκές και να βρει έναν τρόπο να στριμώξει τον χρονοταξιδιώτη του. Τελικά ο αναγνώστης φτάνει στο τέλος του βιβλίου μπερδεμένος, έχοντας την αίσθηση ότι διάβασε ένα "παραλίγο αριστούργημα" - ο συνηθέστερος χαρακτηρισμός για την Προτελευταία Αλήθεια.

Το 1987 όμως, ο συγγραφέας Merritt Abrash δημοσίευσε ένα δοκίμιο στο Foundation που εξέταζε το βιβλίο από διαφορετικό πρίσμα: υποστήριζε ότι ο Φίλιπ Ντικ με την Προτελευταία Αλήθεια προέβαλλε την πολιτική επιχειρηματολογία του Ρουσσώ από το Κοινωνικό Συμβόλαιο σε μυθιστορηματικό πλαίσιο. Τα επιχειρήματά του ήταν αξιοσημείωτα:

Κατ' αρχήν, ο Abrash έθεσε το θέμα της εξαπάτησης του λαού από τις Αρχές. Στο βιβλίο του Ντικ, η συμπάθεια είναι ξεκάθαρα με το μέρος των εξαπατημένων εγκλείστων και η ελίτ της επιφάνειας περιγράφεται με άσχημα χρώματα. Ο συγγραφέας απεχθάνεται την εξαπάτηση και το δείχνει φανερά. Μπορεί, στα πλαίσια μιας πολιτικής θεωρίας, να δικαιολογηθεί η συνειδητή παραπλάνηση του λαού από τις Αρχές; Ναι, σε περιόδους πολέμου. Ναι, για λεπτά θέματα εξωτερικής πολιτικής και διπλωματίας. Ναι, αρκεί οι Αρχές να μην παραβιάζουν θεμελιώδη δικαιώματα του λαού, θα έλεγε ένας συνεπής οπαδός του Λοκ. Όχι, σε καμία περίπτωση, θα έλεγε ο Ρουσσώ. Γιατί, κατά τον Abrash, μόνο η πολιτική θεωρία του Κοινωνικού Συμβολαίου καταδικάζει απερίφραστα την παραπλάνηση του λαού υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, καμία άλλη. Πέραν, φυσικά, της Προτελευταίας Αλήθειας.
Εκτός αυτού, το βιβλίο είναι το μόνο έργο του Ντικ που έχει αναφορά στον Ρουσσώ, και μάλιστα από την εισαγωγή του Κοινωνικού Συμβολαίου: "...οι ζωές σας είναι λειψές, με τον τρόπο που εννοούσε ο Ρουσσώ όταν έλεγε για τον άνθρωπο που έρχεται στο φως ελεύθερος, τώρα όμως είναι παντού αλυσοδεμένος...". Σύμφωνα με τον Abrash, δεν είναι τυχαίο που ο Ντικ τονίζει στο βιβλίο τις τύψεις ορισμένων μελών της ελίτ. Η πασίγνωστη εισαγωγή του Κοινωνικού Συμβολαίου συνεχίζει: "Φαντάζεται κάποιος ότι είναι ο αφέντης των άλλων, ενώ στην πραγματικότητα είναι ο μεγαλύτερος σκλάβος από όλους". Οι έγκλειστοι μπορεί να έχουν χάσει τον ήλιο και την ελευθερία τους, έχουν όμως ισχυρό αίσθημα κοινότητας και συνεργασίας, κάτι που λείπει εντελώς από τις βολεμένες ελίτ. Και για τον Ρουσσώ, η αίσθηση της κοινότητας είναι απαραίτητη για να πραγματοποιηθούν οι ποιότητες ενός ανθρώπου.

Και ο χρονοταξιδιώτης (Ντέιβιντ Λαντάνο); Πού κολλάει αυτός; Σύμφωνα με τον Abrash, ο Λαντάνο παίρνει το ρόλο του σοφού Νομοθέτη που, κατά τον Ρουσσώ, είναι απαραίτητος για την πολιτική ολοκλήρωση κάποιας κοινότητας. Ο ελβετός στοχαστής είχε μάλιστα τονίσει ότι "ο Νομοθέτης πρέπει να εργάζεται σε έναν αιώνα και οι πράξεις του να καρποφορούν τον επόμενο αιώνα". Μόνο ένας χρονοταξιδιώτης, λέει ο Abrash ότι λέει ο Ντικ, μπορεί να το βιώσει πραγματικά αυτό. Στο τέλος όμως ο χρονοταξιδιώτης αποφασίζει να ασκήσει εξουσία για τους δικούς του, ιδιοτελείς σκοπούς, ενώ ο Ρουσσώ προειδοποιεί: "αυτός που έχει εξουσία επί των νόμων δε θα πρέπει να έχει και εξουσία επί των ανθρώπων". Γι' αυτό και ο πρωταγωνιστής στρέφεται τελικά εναντίον του. Όταν ο Λαντάνο εκπίπτει από το ρόλο του Νομοθέτη και αποφασίζει να εξουσιάσει, στα μάτια των εγκλείστων γίνεται ένα με τις εκμεταλλευτικές ελίτ.
Όσοι διαβάζουν αυτό το blog, ξέρουν ότι έχω αποδείξει πέραν πάσης αμφιβολίας πως ο Φίλιπ Ντικ υπήρξε μετενσάρκωση του Ζαν Ζακ Ρουσσώ. Ο Merritt Abrash μού προσφέρει ένα ακόμα πάτημα με το δοκίμιό του, δεν παίρνω θέση όμως στα επιχειρήματά του. Χρειάζονται περισσότερη έρευνα και σκέψη. Προς το παρόν, απλώς τα αναφέρω και επιφυλλάσσομαι για κάποια μελλοντική τοποθέτηση.

Ζει...

...ο Λαμπράκης, ο Έλβις, ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος, ο Τζον Λέννον, όλοι αυτοί οι προσφιλείς νεκροί που άφησαν πίσω τους έναν θρύλο. Ζει ο καθένας τους μέσα από το έργο ή το συμβολισμό του, και παρόλο που εγκεφαλικά γνωρίζουμε ότι δεν υπάρχουν πια, συναισθηματικά συνεχίζουμε να τους νιώθουμε κοντά μας. Όπως και τον Φίλιπ Κ. Ντικ.

Ο συγγραφέας του VALIS και του Ubik πέθανε σαν σήμερα, στη Σάντα Άνα της Κομητείας Όραντζ (Καλιφόρνια), μία σχετικά μικρή πόλη όπου έμενε. Η μόνιμη υψηλή πίεση που του άφησαν οι εμπειρίες του με τα ναρκωτικά, τον οδήγησε σε αλλεπάλληλα εγκεφαλικά επεισόδια από τα οποία δε συνήρθε ποτέ. Ήταν Τρίτη, 2 Μαρτίου 1982, τότε που ο Φίλιπ Κ. Ντικ συνάντησε τους υπόλοιπους προσφιλείς νεκρούς και άρχισε πλέον να ζει μόνο συναισθηματικά, μέσα στις καρδιές μας. Ετάφη μαζί με τη δίδυμη αδερφή του στο Κολοράντο.


Σίγουρα;

Εκ πρώτης όψεως ναι, όμως μπερδεύουν λίγο οι αναφορές κάποιου Σάντυ Πάνκοπφ, αγνώστων λοιπών στοιχείων, που λέει για τις επανειλημμένες συναντήσεις του με τον νεκρό (;) του φίλο Φίλιπ Κ. Και σαν να μην έφτανε αυτό, η Λία Πίκφορντ, μία ψυχίατρος από την Τζόρτζια, ισχυρίζεται ότι ο Φίλιπ Κ. Ντικ την επισκέφτηκε πρόσφατα στο γραφείο της! Είναι αδύνατον να μάθει κανείς περισσότερα, γιατί η λογοκρισία της αμερικάνικης κυβέρνησης έχει επέμβει στην υπόθεση - και τώρα, στην 4η προεδρία του Ρίτσαρντ Νίξον, οι μυστικές υπηρεσίες δεν αστειεύονται. Κάτι ακούγεται για μία αναμέτρηση στη μόνιμη αμερικάνικη βάση της Σελήνης, κάτι που υποτίθεται ότι αφορά και τον ίδιο τον "αυτοκρατορικό πρόεδρο", όμως δε θέλω να γράφω φήμες χωρίς διασταύρωση.

Το σημαντικό πάντως είναι ένα: όταν οι υπόλοιποι θρύλοι πεθαίνουν, ζούνε πλέον μέσα στις καρδιές μας ή σαν σύνθημα σε τοίχους. Όταν ο Φίλιπ Κ. Ντικ πεθαίνει, ζει ενδεχομένως και στο διπλανό διαμέρισμα!