Είχα σκεφτεί κάποτε να γράψω παιδικά τραγούδια. Σκάρωσα μερικά, απέρριψα τα περισσότερα, και τώρα που τα ξαναδιαβάζω δε μ' αρέσει σχεδόν τίποτα εκτός από ένα ή δύο:
Η Τρομοκρατία του Καλού
Για το καλό σου,
Προς όφελός σου
Θα αναλάβω εγώ
Κι εσύ, αλίμονό σου!
Έχεις συμφέρον,
Κι ενδιαφέρον,
Το λάδι να σου βγει
Γι’ αυτό αναμορφώσου.
Για το καλό σου
Θα ‘μαι εγώ τ’ αφεντικό σου,
Θα διαχειριστώ
Εγώ τον εαυτό σου.
Είσαι πολύ μικρός
Ακόμα για να ξέρεις,
Μη μου γκρινιάξεις
Αντιρρήσεις μη μου φέρεις.
Για το καλό σου
Στα μαθήματά σου στρώσου
Τα παιχνιδάκια σου
Βγάλ’ τα από το μυαλό σου.
Σε τυραννάει
Αυτός που σ’ αγαπάει
Άλλαξε στάση
Και σε μένα παραδόσου.
Είσαι αχάριστος,
Αυτό είν’ το ευχαριστώ σου;
Μπα, σε καλό σου,
Δεν έχεις το θεό σου!
Πείσμωσα τώρα,
Δε θα γίνει το δικό σου!
Για το καλό σου,
Τον κακό σου τον καιρό σου!
Απίστευτο πόσο δύσκολο είναι να γράψεις παιδικά έργα και τραγούδια. Πέφτεις συνέχεια στην παγίδα του διδακτισμού, του κηρύγματος, της ωραιοποίησης. Υποτιμάς συνέχεια τη νοημοσύνη του παιδιού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αδερφέ, δεν ξέρω τούτο το φεγγάρι
Στης καρδιάς της άδειας τη φυρονεριά
Πούθε τάχει φέρει, πούθε τάχει πάρει
Φωτεινά στην άμμο, χνάρια σαν κεριά.