Οι Αναδρενάλινες Προσπεράσεις

Ας αρχίσουμε με έναν παραλληλισμό: Άμα θέλεις να κάνεις προσπέραση, κάντο σβέλτα και παστρικά. Άναψε φλας, βγες, πάτα γκάζι, τέλειωνε γρήγορα, ώστε να στρεσάρεις όσο το δυνατόν λιγότερο τον εαυτό σου, αυτόν που προσπερνάς και τους άλλους που έρχονται από απέναντι. Εναλλακτικά, μπορείς να μην κάνεις καθόλου προσπέραση: εξίσου καλό. Κρίνεις πως δεν έχεις, εκείνη τη στιγμή, την αδρεναλίνη που απαιτείται, οπότε επιλέγεις να οδηγείς σαν κότα. Καθόλου κακό, έτσι οδηγώ κι εγώ συνήθως, το να είσαι κότα στην οδήγηση είναι αρετή, όχι ντροπή.

Το κακό είναι να πας να κάνεις προσπέραση χωρίς όμως την αδρεναλίνη που απαιτείται. Δηλαδή, να βγεις για προσπέραση όμως να διστάζεις να πατήσεις περισσότερο το γκάζι, να σοκάρεσαι από την ξαφνική επιτάχυνση, από την άλλη όμως να μην αναγνωρίζεις το λάθος σου, να μην ξανατραβιέσαι μέσα, οπότε τελικά βρίσκεσαι παγιδευμένος σε μια κατάσταση που δεν ξέρεις τι να κάνεις – πέρα από το να ελπίζεις ότι, με κάποιον μαγικό τρόπο, ο δρόμος ξαφνικά θα φαρδύνει και τα αυτοκίνητα που έρχονται από απέναντι θα εξαφανιστούν. Έτσι γίνεσαι δημόσιος κίνδυνος. Ουσιαστικά, αρνιέσαι την πραγματικότητα, αυτό κάνεις. Είναι σαν να προσπερνάς προσπαθώντας παράλληλα να διατηρήσεις τη μη-προσπέραση, την ασφάλεια και την ηρεμία της: δεν γίνεται! Αν επιλέξεις να το κάνεις, κάντο γρήγορα κι αποφασιστικά. Κάθε προσπέραση περιλαμβάνει ρίσκο κι αδρεναλίνη, θα χάσεις στιγμιαία την ηρεμία σου – αποδέξου το για το καλό το δικό σου, των επιβατών σου και των άλλων οδηγών.

Το χειρότερο από όλα όμως θα είναι να βγει ένας τροβαδούρος που να υμνεί αυτές τις αναδρενάλινες προσπεράσεις (αναδρενάλινος = α στερητικό + αδρεναλίνη). Να τις δικαιώνει, να τις επιτηδεύει και να ντύνει με πλούσιες λέξεις τη σύγχισή τους...

Ας φύγουμε όμως από την οδήγηση κι ας πάμε στη ζωή. Η οποία πολλές φορές μας εξαπατά, μας κάνει να νομίζουμε ότι ο δρόμος της θα είναι φαρδύς και ανοιχτός, όμως τελικά αυτός αποδεικνύεται στενός και γεμάτος αυτοκινητικά εμπόδια. Κάπου εκεί έρχεται η στιγμή για μεγάλες αποφάσεις. Ίσως πρέπει να κάνεις κάτι ριζοσπαστικό. Ίσως πρέπει να αλλάξεις τη ζωή σου θεμελιωδώς. Ίσως πρέπει να γίνεις ακόμα και τυχοδιώκτης, νομάς, μοναχός, μετανάστης, περιπλανώμενος ιππότης ή επαναστάτης. Πάντως ό,τι κι αν κάνεις, οι μεγάλες αλλαγές περιλαμβάνουν πάντα ρίσκο κι αδρεναλίνη. Θα εξαφανιστεί η ηρεμία και η ασφάλεια που έχεις, η αίσθηση ότι βρίσκεσαι σε οικείο χώρο. Όλα θα γίνουν άγνωστα, ενδεχομένως επικίνδυνα, και κανείς δεν σου εγγυάται ότι η ιστορία θα έχει happy end. Τι να κάνουμε, έτσι είναι η ζωή.

Εναλλακτικά, μπορείς να μετρήσεις τον εαυτό σου και να κρίνεις ότι δεν το ‘χεις. Κι αυτό καλό, αποδέχεσαι εξίσου την πραγματικότητα. Οι Άγγλοι λένε: «ο διάβολος που ξέρουμε είναι προτιμότερος από τον άγγελο που δεν ξέρουμε», κάτι το οποίο δεν είναι ντροπή, αρκεί να το αποδεχτείς, να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου. Όλα τα παραπάνω είναι εξίσου καλά.

Το κακό θα είναι να παραμείνεις σε μια μεσοβέζικη φάση – το αντίστοιχο της αναδρενάλινης προσπέρασης στην οδήγηση – όπου αρνιέσαι την τωρινή κατάσταση αλλά και δεν τολμάς να πάρεις τις μεγάλες αποφάσεις. Πολύς κόσμος παραμένει έτσι για όλη του τη ζωή. Και πάντα ελπίζει ότι θα γίνει ένα θαύμα κι όλα θ’ αλλάξουν χωρίς να ριψοκινδυνεύσει, ενώ συνήθως εκδηλώνει γκρίνια. Άρνηση της πραγματικότητας αλλά και έλλειψη της απαιτούμενης αδρεναλίνης: αυτή είναι η ουσία της γκρίνιας. Μα γιατί δεν εξαφανίζονται μαγικά αυτά τα καταραμένα αυτοκίνητα που έρχονται από απέναντι;...

Το χειρότερο από όλα όμως θα είναι να βγει ένας τροβαδούρος που να υμνεί αυτήν την αναδρενάλινη σύγχιση. Να τη δικαιώνει, να την επιτηδεύει, να την ντύνει με πλούσιες λέξεις... Εδώ μιλάμε για κάτι προχωρημένο, υπαρξιακή γκρίνια. Γκρίνια ως στάση ζωής. Μα γιατί δεν διαλύονται στη σκόνη του χθες αυτά τα καταραμένα ερωτηματικά που έρχονται απρόσκλητα;...

Δυστυχώς έχει γίνει πραγματικότητα αυτή η δικαίωση της αναδρενάλινης σύγχισης, η γκρίνια ως στάση ζωής. Ονομάζεται: «ποίηση Κικής Δημουλά».